Dag 5: “Welcome to the jungle”

Dag 5 alweer en dag 3 in Australië. Het slapen in de caravan was een leuke ervaring en geeft echt een kampeer gevoel. Heel even leek het erop alsof de nacht nog slechter zou worden dan de vorige nacht, want in plaats van om 04:00 uur wakker worden, werd ik al om 00:30 uur wakker. Wat een ellende, want ik voelde me klaarwakker. Even naar de wc gelopen (welke in een soort van vrachtcontainer is gebouwd, samen met de douche/bad) en een frisse neus halen. Toen ik terugkwam ben ik het bed weer ingedoken, want 00:30 uur wakker zijn is wel erg vroeg. Na enige tijd viel ik weer in slaap en werd ik twee uur later weer wakker. Gelukkig viel ik daarna gauw weer in slaap en werd ik nog een keer later in de nacht wakker. Uiteindelijk was het 07:30 uur dat ik echt wakker was en me klaar ging maken voor de dag.

Ik stapte uit bed en liep naar de container om een lekkere warme douche te pakken. En warm was het! En een super goeie straal, daar word ik wel vrolijk van. Na de douche heb ik mezelf klaargemaakt voor het avontuur van vandaag en mijn wandelschoenen aangetrokken. Daarna ben ik terug naar de caravan gegaan en heb ik een kopje thee gezet en een glas jus d’orange ingeschonken. Tijdens het drinken ben ik aan de slag gegaan met de blog van vandaag. Helaas heb ik totaal geen WiFi in de caravan, dus kan ik de blogs nog even niet uploaden.

Rond een uurtje of 09:00 uur was het tijd om te vertrekken. Maar voordat ik daar meer over ga vertellen, laat ik jullie eerst de foto’s van de retro caravan zien en de badkamer. En natuurlijk ook de speelkaarten, want dat is ook een belangrijk onderdeel van de blog van gister. Goed, weer even terug naar de roadtrip.

Rond 09:00 uur vertrokken we met de auto om de Great Ocean Road te bekijken. Dit ging natuurlijk gepaard met een stop bij een koffietentje om onze dagelijks koffie/thee shot te regelen. Over thee gesproken, vandaag heb ik wel zoveel thee op dat ik eigenlijk wel even genoeg heb van thee. Maar voordat we bij het koffietentje stopten, stopten we op een strand om de oceaan te bekijken. Wat een schitterend gezicht en wat was het water wild. Vooral op de achtergrond de grijze wolken, maakten het plaatje compleet. Het kijken naar de oceaan geeft een machtig gevoel, om het water zo tekeer te zien gaan. Er waren een aantal surfers actief die het water ook wel lekker vonden bewegen. Natuurlijk moest ik het water even aanraken (ik ben tenslotte net een klein kind) en even een stukje in het zand schrijven.

De volgende stop was bij een poort waar Great Ocean Road op stond. De geschiedenis erachter is op zijn zachtst gezegd erg intrigerend. Deze weg, die overigens enorm lang is, is een monument voor de gevallen soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog. Deze weg is gemaakt door de veteranen van de Eerste Wereldoorlog en is afgerond in 1932. Dit wetende maakt het een stuk indrukwekkender om op deze weg te rijden. Vooral met de uitzichten op de oceaan en de bosrijke wegen. Onbeschrijflijk en om stil van te worden. Schitterend om zo te mogen rijden en genieten van de omgeving.

Daarna was dan eindelijk het moment voor de koffie en thee in het plaatsje Lorne. Dit was in het tentje ‘Bottle of Milk’, waar we een paar echte Aussies tegenkwamen, die daar voor een ontbijt en koffie kwamen. Terwijl we daar zaten, zagen we buiten een hoop kaketoes rondvliegen. Na een korte stop daar (en een hele pot thee voor mij), was het tijd om de weg te vervolgen.

Ditmaal naar Teddy’s Lookout, waar we konden genieten van het uitzicht en een paar mooie plaatjes konden schieten van de Great Ocean Road. De maanden juli en augustus staan er ook om bekend dat de walvissen hun migratie doen. Met geluk zie je walvissen in de oceaan, maar natuurlijk hadden wij dat geluk niet. Daarom zagen wij dus geen walvissen. Maar dat geeft niets (eigenlijk wel natuurlijk), want we hebben genoten van het water, de natuur eromheen en de mooie weg.

Vanuit Teddy’s Lookout reden we richting Erskine Falls, een waterval verstopt in een regenwoud. Natuurlijk niet echt een regenwoud, maar toen wij daar kwamen regende het best wel en het was in een woud. 1 en 1 maakt twee, dus in dit geval ook. De weg ernaartoe was al schitterend, met om je heen allemaal groene en hoge bomen. Eenmaal geparkeerd, begon het te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het beeld van de waterval was schitterend. Heel de omgeving was zo mooi groen en het water was flink aan het stromen. Het ‘slechte’ weer werkte goed mee aan de magie van de omgeving.

Met wat moeite vertrokken we weer richting de auto. Dit had twee reden, we moesten een trap op die best glad was (gelukkig had ik mijn wandelschoenen aan) en het uitzicht was zo schitterend, dat ik eigenlijk nog wel een paar uur kon blijven staan. Maar we hadden een vol programma, dus we moesten door. Helaas liep dat een klein beetje in de soep.

Om onze weg te vervolgen naar de Twelve Apostles (waar er geen twaalf mee van zijn, maar daarover zo meer), hadden we bedacht dat het misschien wel leuk zou zijn om de toeristische route te doen door Otway Forest. Dit idee was erg leuk en schitterend en leverde mooie plaatjes op. De huurauto was er niet helemaal op gemaakt om op deze weg te rijden, maar dat namen we maar voor lief. Wat schitterend om in zo’n bos te rijden en te genieten van de omgeving. Het rook er heerlijk en de omgeving was weerzinwekkend, vanwege de mist en de regen. Er waren veel scherpe bochten en kuilen in de weg, wat deze route nog avontuurlijker maakte (helemaal omdat we een gewone Hyundai auto hebben en geen 4WD). Deze weg zou 2,5 uur duren, dus halverwege zochten we een alternatieve route, die iets sneller zou zijn. Hadden we dit maar niet gedaan, want toen we bijna bij het einde waren vond de natuur het wel leuk geweest en had besloten een flinke boom midden op de weg te parkeren. Met geen mogelijkheid was de boomstam te verplaatsen (geloof me, ik heb het geprobeerd) en zat er niets anders op om een andere weg te nemen. Toen we een alternatieve route hadden gevonden, bleek dat we daar niet doorheen mochten. Dus opzoek naar een alternatieve alternatieve route. Deze was wel mogelijk en leidde ons naar het dorpje Forrest.

Zoals J. Cruijff altijd zo wijs kon zeggen ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’, dat bleek ook maar weer toen we de alternatieve route hadden genomen. Heel de weg hadden we nog geen dieren gezien (behalve vogels natuurlijk), maar hier kwamen we ineens twee wallaby’s tegen! Wat een schattige dieren zijn dat zeg en eentje bleef zelfs even poseren. Dit maakte een hoop goed (al moet ik zeggen dat ik het sowieso wel hilarisch vond).

De reis naar het dorpje Forrest ging vlekkeloos en bij het dorpje Colac haalden we nog even een kop thee en koffie. Vandaar ging de weg door naar de Twelve Apostles. Deze weg was vrij standaard en best vermakelijk om naar te kijken. Helemaal met de lekkere muziek op de achtergrond.

De reis van Colac naar de Twelve Apostles duurde iets meer dan een uur, maar dan had je ook wat. Vroeger waren er echt twaalf, of meer, apostelen (welke vroeger Sow and Piglet heette, wat nu een brouwerij is), maar door het ruige water, zijn er een aantal apostelen ingestort. Het is dan ook een zwaar beroep natuurlijk om de hele dag in het water te staan. Maar alle gekheid op een stokje, het is enorm bijzonder om dit zo te zien. Elk jaar gaat er, door de kracht van het water, twee centimeter van de rots af. Dit houdt dus in dat het landschap steeds verandert. Wat een eer om de Twelve Apostles in deze glorie nog te mogen zien. Het weer werkte daar zeker aan mee, want de zon kwam flink door wat schitterende plaatjes opleverde. Ik kon wel uren kijken naar dit tafereel, het water dat tegen de rotsen aan klettert, de rotsformaties die daar statig staan en de meeuwen die om de formaties heen vliegen. Magisch!

Maar we hadden nog meer te zien, dus ook hier moesten we weer weg om de volgende bestemming te bezoeken. Dit was Loch Ard Gorge, een plek waar vroeger veel schepen tegen de kliffen opbotsten en zonken. Dit wetende, maakte het kijken naar de oceaan nog indrukwekkender. Steeds meer ontzag krijg je voor je grootste vriend en tevens vijand. En ook dit leverde schitterende plaatjes op. Ook was er een mogelijkheid om naar beneden te lopen en naar het strand te gaan. Wauw! Het water kwam zo dichtbij en het was zo wild hoe het tussen de twee rotsen kwam. Ook zagen we een schattig meeuwen stelletje, die lekker aan het chillen waren.

Ook hier moesten we weer weg, want we waren een flink stuk verwijdert van onze caravan (zeker wel twee uur) en aangezien het winter is in Australië, wordt het ook vrij snel donker. Dus daar gingen we weer, genietend van het uitzicht terug naar de caravan in Aireys Inlet. Het werd langzaamaan donkerder en donkerder en dat betekent dat de kangoeroes zich ook meer laten zien. Helaas bleef het maar bij een enkele kangoeroe en die bewoog net iets te veel om een mooie foto van te maken, maar ik heb in ieder geval een kangoeroe gezien!

De Great Ocean Road is ook in de avond en in het donker erg indrukwekkend. Met haar scherpe bochten en smalle wegen, is het geen makkelijke weg in het donker. Toch zijn we zonder kleerscheuren erdoorheen gekomen.

Onderweg hadden we het over de plannen voor mij in de komende weken. Ik wist dat ik naar Sydney wilde gaan en dat ik daar woensdag mijn auto kan halen. De vraag was alleen wanneer ik daar naartoe zou gaan. Om dit te kunnen regelen, moest ik even kijken wanneer de vluchten vertrokken en hoe duur die zouden zijn. Daarom besloten we om weer te stoppen in Lorne, bij een pub waar we wat zouden eten en waar WiFi aanwezig was. Daar zocht ik naar vliegtickets en heb ik er een geboekt voor zondag om 08:25 uur, zodat ik om 09:50 uur in Sydney ben. Langzaamaan wordt steeds meer georganiseerd in mijn reis, behalve mijn slaapplekken, die heb ik nog niet. Daarom stuurde ik wat berichten naar mensen met de vraag of ze een adres voor me hebben in Melbourne en in Sydney (je bent een gierige Hollander of je bent het niet). Daar heb ik nog geen antwoord op, ach, een beetje onduidelijkheid is een onderdeel van het avontuur toch? Ook kon ik eindelijk dag 4 van mijn blog plaatsen, met foto’s. Dat is fijn, want ik weet dat jullie thuis allemaal ongeduldig zaten te wachten op dit deel.

Na het eten (want dat deden we maar gelijk even) en het geregel, stapten we weer in de auto voor de laatste 25 minuten van de reis. Het was pikkedonker, dus veel was er niet te zien. In de auto zette ik de foto’s van vandaag alvast op mijn MacBook en zette ik de foto’s van mijn iPhone over. Het enige wat nog overbleef om te doen is de blog van dag 5 typen.

En daar zijn we nu aanbeland. Ik ben trots op mezelf, want het is ondertussen 21:15 uur en dat betekent dat ik al een uur en 15 minuten langer wakker ben dan de afgelopen dagen. Zou ik dan eindelijk over mijn jetlag heen zijn? Daar komen we vanavond achter. Tijdens het typen nog een lekker kopje thee op en aan het nagenieten van de mooie dingen die ik heb gezien vandaag. Wat is het nu al een onvergetelijke reis. Morgen de laatste dag op de Great Ocean Road, een dag waar we een lange wandeling gaan maken, hopelijk koala’s gaan zien (deze zijn vrij verlegen) en natuurlijk ook kangoeroes gaan bezoeken. Maar nu eerst, lekker slapen en morgen weer fris op!