Dag 36: "I get up, and nothin’ gets me down"

Gelukkig viel ik een beetje in slaap tijdens de vlucht, zodat ‘de tijd sneller ging’. Wat ik al in de vorige blog vermelde was dat er iemand onwel werd. Bij het landen werd gezegd dat we allemaal moesten blijven zitten, totdat deze persoon door het ambulancepersoneel uit het vliegtuig was. Dit duurde even en daar zit je niet op te wachten zo laat op de avond, maar het is niet anders. Rond 01:20 uur liep ik het vliegtuig uit.

Het was nog een flinke wandeling naar de bagageband, maar eenmaal aangekomen zag ik mijn tas al liggen. Daar hoefde ik dan weer niet lang op te wachten gelukkig. Tas gepakt en nu op zoek naar een taxi. Dit vind ik altijd het spannendst, want welke taxi’s zijn te ‘vertrouwen’? Ik volgde de bordjes en ging er maar vanuit dat ik de juiste taxi had gevonden. Hoe dan ook, taxi’s zijn zonde van je geld. De chauffeur bracht me netjes naar mijn bestemming, waar ik rond 02:30 uur aankwam. Gauw naar binnen, deur op slot, naar boven om tanden te poetsen en slapen!

De Australische wekker maakte me vanmorgen rond 07:30 uur weer wakker. Gelukkig had ik een lekkere vijf uur slaap gehad, dus dat zou voldoende moeten zijn. Ik stapte uit bed en maakte me klaar voor de dag. Ik had nog geen idee wat de dag zou brengen, maar stond open voor alles. Ik kwam beneden en kwam Sue tegen. Ze vroeg of ik vandaag naar het centrum van Melbourne wilde. Dit leek me geen slecht idee, dus deed ik mijn schoenen aan en pakte ik mijn Akubra.

De eerste stop was een zaakje waar ik even mijn ontbijt kon halen (een heerlijke wrap). Vervolgens moest ik even kijken hoe ik naar het centrum kon komen. Hier bleek je een Myki voor nodig te hebben. Sue dacht deze nog thuis te hebben, dus reden we weer naar huis. Daar zocht ze met man en macht naar de kaart, maar kon ze deze niet vinden. Geen probleem, dan haal ik er wel gewoon een.

Ze bracht me naar station Sandringham, waar ik de Myki kaart kon aanschaffen en er gelijk geld op kon zetten. Ik vroeg aan de man achter de balie naar welk station ik moest voor het centrum en kreeg als antwoord het eindstation Flinders Street Station. Dat is makkelijk zat. Ik wachtte even op de trein, ging zitten en bleef zitten tot de trein niet meer verder reed. Het is duidelijk zichtbaar dat het in het zuiden een stuk kouder is, want ik zie mensen met jassen, sjalen, mutsen en handschoenen lopen.

Ik stapte uit in het centrum van Melbourne en volgde de meute een beetje. Na een beetje rondwandelen kwam ik een aantal mensen tegen in rode jassen (beter dan de gele hesjes). Zij verstrekken informatie en helpen je waar nodig. Ik vroeg wat ik het beste kon doen om de stad te zien. Ze gaf me een kaart van de stad en twee kleine kaartjes. Een van de kaarten was voor de ‘streetart’ en de andere om echt de winkelstraatjes te zien. Ik besloot het tweede kaartje te volgen. Dit was, volgens het kaartje, een 1,5 uur durende wandeling. Prima genoeg!

De wandeling bracht me langs allemaal highlights van de stad en was best een prima wandeling. Ik haalde een kopje thee en bleef lekker lopen. Uiteindelijk heb ik ongeveer 4,5 uur door Melbourne gestruind, winkeltjes bekeken, mooie gebouwen bekeken en stukjes geschiedenis gelezen. Tegen 15:30 uur vond ik het wel weer goed geweest en pakte ik de trein terug naar Sandringham.

Daar aangekomen pakte ik de bus naar het huis waar ik verblijf. Dit was nog best een avontuur, want uiteindelijk lijkt alles op elkaar en ik kon niet zien of horen bij welke bushalte we waren. Ik moest dus vertrouwen op mijn geheugen (wat gevaarlijk is). Maar geloof het of niet, het is gelukt! Ik stapte uit, liep een beetje verder en kwam bij het juiste adres aan. Ik klopte op de deur en kon naar binnen. Ik gooide mijn spullen naar boven, trok mijn schoenen uit en pakte de MacBook om een beetje te werken aan het nieuwe schooljaar (ja, in de vakantie, bizar he?!)

In de tussentijd gebeurde er niet heel veel. Een beetje tussendoor praten, avondeten, dat soort dingen. Sue ging weg voor de avond, dus Michael en ik bleven over. We keken het nieuws even en besloten om daarna Netflix aan te zetten. Hij vroeg of ik ooit Stranger Things had gezien. Ik vertelde dat het op mijn lijstje staat, maar dat ik er nog niet aan toe was gekomen. Hij zette de eerste aflevering op en ik begon te kijken. Inmiddels zijn we drie afleveringen verder. Toffe serie!

Na drie afleveringen was het wel weer tijd om er een eind aan te breien. Nu lig ik in bed, schrijf ik de blog en ga ik zeer waarschijnlijk zo nog een aflevering kijken. Morgen ga ik lekker ontspannen wat voorbereidingen treffen voor het nieuwe schooljaar, zodat ik donderdag (als ik terugkom van vakantie) alleen maar dingen hoef uit te printen, lamineren en op te hangen. Lekker makkelijk. Dus vanuit het zuiden van Australië, voor de een-na-laatste keer, welterusten en een fijne dag!