Dag 33: "I'm off the deep end, watch as I dive in"

Het zullen de zenuwen zijn geweest dat ik vanmorgen al om 05:30 uur wakker werd. Voordeel is wel dat ik hierdoor een hele lange verjaardag heb. Ja dames en heren, jullie lezen het goed, ik mag mijn 27e (zo oud?!) verjaardag in het mooie Australië vieren. En dat doe ik niet door aan het zwembad te zitten of door een beetje rond te rijden. Nee, ik ga een hele dag spenderen bij de Great Barrier Reef. Vijf uur lang ronddobberen midden in de oceaan en onbeperkt snorkelen en als het meezit ook duiken.

Maar goed, om 05:30 uur was ik alweer klaarwakker. Ik besloot om dan maar rustig te gaan douchen, ontbijtje te maken, tandenpoetsen en weer ouderwets mijn puzzelboekje erbij pakken. Ik had meer dan genoeg tijd, want om 07:30 uur zou de bus komen om me op te halen. Ik besloot ook nog een stukje te lezen. Rond 07:20 uur liep ik naar de ingang van het park. Daar kwam ik een ouder stelletje tegen die richting Green Island zouden gaan vandaag. Zoals vanouds maakte ik een praatje met deze mensen en stapten we in de bus toen deze aankwam. We zaten met z’n drieën in een grote bus, beetje overdreven maar wel lekker luxe.

Het was zo’n vijftien minuten naar de haven en de rit ernaartoe was best gezellig. De chauffeur was gezellig aan het praten met ons drieën. Hij vertelde welke deur ik moest hebben en waar ik in de rij moest staan. Ik ging staan, hoefde maar kort te wachten en werd al geholpen. De man achter de balie was enthousiast en hielp met een enorme glimlach. Ik kreeg de boardingspass en liep naar de boot. Daar werd ik, voordat ik op mocht stappen, op de foto gezet. Even glimlachen en *klik* op de foto.

Ik stapte op de boot, pakte een kopje thee (welke niet te drinken was trouwens) en liep naar achter. Daar zag ik een bordje over duiken staan. Ik liep ernaartoe en werd door weer een enthousiasteling aangesproken. Ze vroeg of ik interesse had om te duiken vanmiddag. Ik bevestigde dat en ze gaf me een aantal formulieren die ik in moest vullen. Ik moest het een en ander ondertekenen, alles met betrekking tot “als er iets fout gaat en je gaat dood, dan is het niet onze schuld”. Prima, ik neem het risico, allemaal onderdeel van de Australian Experience, toch? En anders kom ik in de zeer geliefde Club27 (foei Gido, hier mag je geen grapjes over maken!) Ik vulde alles in naar waarheid (al twijfelde ik over de vraag of ik zwanger zou kunnen zijn) en leverde alles weer in.

Ondertussen zag ik mensen de boot op komen die ik kende! Weten jullie nog dat ik in de trein van Kuranda naar Cairns zat en dat ik daar een gezellige oma met haar kleinkinderen had ontmoet? Ik zag de kleinkinderen en hun vader binnenstappen. Ik zei hallo tegen ze (de vader keek eerst even verbaasd) en vroeg of hun oma ook nog zou komen. Die zou nog komen, maar was even de auto aan het parkeren. Ik ging naar een bankje toe en maakte het mezelf comfortabel. Ondertussen kwam er een oud stelletje bij mij en vroegen of ze aan de tafel mochten zitten. Dit was geen probleem voor mij en ook zij maakten zichzelf comfortabel. Meteen waren ze enthousiast aan het praten en wilden ze van alles weten. Ik praatte gezellig mee. Niet veel later kwam de oma binnen met haar dochter (de moeder van de kleinkinderen). Ze begroette me met een knuffel en ging zitten bij haar familie.

Rond 09:00 uur werden alle hoofden geteld en vertrokken we richting het rif. De tocht duurde zo’n 90 minuten. Tijdens de rit werd er van alles verteld. Veiligheid, maar ook de duikinstructies. Ik zat bij de duikinstructies en probeerde alle informatie zo goed mogelijk op te slaan. Toen dat voorbij was kregen we een kleine test. Deze heb ik foutloos gemaakt (dus ik kan het wel!) en ik kon daarna weer terug naar mijn plek. Niet veel later kwam de marine bioloog het een en ander vertellen over de Great Barrier Reef. Ik luisterde zo aandachtig mogelijk, maar ik merkte dat ik een beetje begon te knikkebollen. Dan maar eventjes de ogen dicht. Net voordat we aankwamen werd ik weer wakker en was ik er klaar voor.

Ik stapte af, trok mijn kleren uit en stond in de rij voor een wetsuit. Ik kan je vertellen, deze dingen zitten allesbehalve comfortabel. Maar goed, ze houden je wel wat warmer in het water. Ik trok, met moeite, mijn wetsuit aan, zorgde dat al mijn spullen bij elkaar lagen (zag dat de oma ondertussen plaats had genomen naast mijn tas) en liep naar de duikspullen. Daar moest ik flippers pakken, een snorkel en bril en werden er gewichten om me heen gehangen. Ik moest plaatsnemen op de bank, bij een zuurstoffles. Daar wachtte ik geduldig totdat deze omgedaan werd. Ik moest een paar dingen proberen van de instructeur en mocht alvast even proberen hoe het is om door het slangetje te ademen. Even wennen, maar ik denk dat ik het wel kan!

Niet veel later werd ik geroepen en mocht ik, met spul en al, richting het water lopen. Lopen met flippers is niet makkelijk (ik weet niet hoe die eenden dat doen). Voorzichtig liep ik de trap af en liep ik het water in. De zware fles op mijn rug werd steeds lichter tot ik deze bijna niet meer voelde. Ik deed de slang in mijn mond en deed mijn bril op. De instructeur gaf ons (ik was samen met een andere beginner) een minuut om onder water te kijken en te ademen door de slang. Tijdens het ‘wennen’ kregen we bepaalde opdrachten die we uit moesten voeren. De meeste dingen zouden we niet hoeven doen onder water, maar zijn wel belangrijk om te weten.

Toen dat alles gedaan was, was het tijd om daadwerkelijk het diepe in te gaan. Met enige moeite (ik had ten slotte nog nooit met flippers gezwommen) ‘klom’ ik over het hekje en ‘liep’ ik richting het open water. De spanning in me nam meer toe. Wat als ik in paniek raak? Wat als ik me verslik? Wat als ik een hap water binnen krijg? Of wat als ik ineens door mijn neus wil ademen? Zoveel vragen die ik probeerde weg te wuiven. Nee Gido, je gaat genieten. Dit is een fantastische ervaring die je op gaat doen en je moet alles in je opnemen. Daarom heb ik ook geen onderwatercamera gehuurd, want ik wilde genieten (en ik zou te druk bezig zijn met overleven).

Hoe het is om te zwemmen in het rif is niet te beschrijven. Het is een hele nieuwe wereld onder water. Een wereld waar ik alleen op de Whitsunday Island een klein voorproefje van heb gehad, maar nu het ‘totaalpakket’ van kon zien. Zoveel koraal, zoveel kleuren en vooral ook zoveel vissen. Grote, kleine, kleurige, grappige, snelle en langzame vissen. Wauw, wauw, wauw! Dit is een once-in-a-lifetime-experience die je gedaan moet hebben. Zoiets tofs heb ik nog nooit gedaan en dit smaakt naar meer! Na een half uurtje was het weer tijd om naar boven te gaan. Eerst werd er nog even een foto onder water gemaakt en daarna ‘liep’ ik weer naar het platform. Weer een ervaring rijker, wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb zeg!

Aangekomen op het grote platform (nadat alle spullen van me af waren gehaald), werd ik uitgenodigd door het gezin om mee te gaan in de ‘semi-sub’ (dit was een boot waar je beneden kon zitten en dus alles onderwater kon zien). Ik zei dat ik eerst snel moest plassen en dat ik er dan aan zou komen. Het snel plassen ging nog niet zo snel. Ik moest hulp vragen om mijn wetsuit uit te doen, zodat ik kon gaan plassen… Toch heb ik het snel genoeg gedaan, want de boot was nog niet vetrokken toen ik aankwam. In alle haast was ik wel vergeten de camera mee te nemen. Dan maar genieten van het uitzicht.

Deze trip duurde niet lang en bij terugkomst stond de lunch al klaar. Ik trok mijn wetsuit helemaal uit en ging in de rij staan. Ze hadden van alles. Salades, kippenpoten, garnalen, lasagne, rijst, soep en noem maar op. Heerlijk genieten dit! Ik heb twee heerlijke borden genomen en vond het wel weer tijd om te zwemmen. Niemand van het gezin wilde in principe weer terug het water in. Gelukkig kon ik de dochter, Hannah, overhalen om toch het water in te gaan. We trokken onze wetsuit aan (wat nog moeilijker is als het nat is) en pakten onze bril, snorkel en flippers. Bij aankomst op het platform deden we onze flippers aan. Daar zagen we dat de vissen elk moment gevoerd zouden worden. We besloten om even rustig te blijven zitten om te kijken naar het voeren en daarna het water verder in te gaan.

Bij het voeren kwam er een enorme vis het platform op (deze was deels onder water). De vist heette Wally en die schijnt best bekend te zijn bij iedereen van Reef Magic. We genoten van het voeren en Wally kwam enorm dichtbij en af en toe zelfs tegen me aan. Wat een ervaring! Nog nooit heb ik zo’n grote vis van dichtbij gezien. Wauw!

Na het voeren maakten we ons klaar om het water in te gaan. Het snorkelen vind ik nog steeds wat onwennig. Vooral de snorkel. Hierdoor besloot ik op een gegeven moment om mijn adem maar gewoon in te houden en dan onderwater te zwemmen. Dat was veel fijner. We ontdekten elk stukje van het afgezette gebied. Wat mooi, zoveel vissen en zoveel koraal! Toen we heel het stuk ontdekt hadden, zagen we de oma van Hannah staan. Ik vroeg of ze de camera kon pakken en een foto van ons kon maken. Na enige uitleg (ze snapte niet goed hoe de camera werkte) kregen we onze foto. Tijdens deze foto zagen de fotograaf van Reef Magic die ook een foto van ons wilde maken. We waren echter zo druk bezig met de andere foto, dat we geen tijd hadden voor deze fotograaf. Maar we wilden we graag nog een onderwaterfoto. Helaas was de fotograaf alweer weg toen we klaar waren met de andere foto. We zochten wat rond maar de fotograaf was nergens te bekennen. We zwommen terug naar het platform en zaten daar even, terwijl we zochten naar de fotograaf.

Na een aantal minuten zagen we haar en doken we het water weer in. Tadaa, de foto is genomen! Nu heb ik twee keer bewijs dat ik onderwater ben geweest, een keer duikend en een keer snorkelend (zonder snorkel). Toen de foto genomen was, besloten we terug het platform op te gaan en op te drogen. We trokken onze wetsuit weer uit en droogden ons af. Ik wilde nog een keer de ‘semi-sub’ in om foto’s te maken. Deze zou om 14:30 uur nog een keertje vertrekken, voor het laatst. We stapten in (het broertje van Hannah ging ook mee) en genoten nog een keer van het onderwaterleven. Maar nu kon ik wel foto’s maken. Het zijn misschien niet de beste foto’s, maar je krijgt in ieder geval een beetje een idee wat ik zag.

Na de rit was het alweer tijd om ons klaar te maken voor de terugrit. Wat zijn de vijf uren voorbijgevlogen zeg! Maar ja, time flies when having fun zeggen ze en dat klopt. We liepen naar onze plek toe en gingen weer zitten. Hier kwam ik ondertussen de twee ouderen weer tegen en hadden we het over de dag van vandaag. Ondertussen werden de foto’s die gemaakt waren door de fotograaf klaargemaakt om bekeken te worden. Na een klein momentje waren deze klaar en konden ze bekeken worden via de iPad. Ik vond mijn boarding foto, duikfoto en snorkelfoto en besloot deze drie te kopen. Aangezien Hannah ook op de snorkelfoto staat, besloot ik er ook een voor haar te kopen. De foto’s konden rond 16:30 uur opgehaald worden, want ze moesten nog uitgeprint worden.

Ik ging weer zitten, praatte nog wat met het gezin en het oudere koppel. Daarna kwam een van de duikinstructrices er nog even bij zitten om te vragen hoe ik het vond. Ik vertelde dat ik me geen betere verjaardag kon voorstellen. Bij het horen dat ik jarig ben vandaag, werd ze nog enthousiaster en kreeg ik een gratis ijsje. Best lekker! Ik nam weer plaats op mijn eigen plek en checkte de felicitaties op Instagram, Facebook en Whatsapp. Rond 16:30 uur haalde ik mijn foto’s op. Best cool om zo’n herinnering van je 27e verjaardag te hebben! De snorkel foto gaf ik aan Hannah, die ik hiervoor speciaal wakker moest maken. Nu ben ik voor altijd vereeuwigd op haar muur, altijd leuk. Ook kreeg ik een SCUBA-certificaat. Tijdens het laatste stukje van de rit vertelde de bioloog ons wat meer over een zeester dat de koralen eet. Erg interessant!

Iets over 17:00 uur kwamen we weer aan op de haven van Cairns. Ondertussen was het broertje, Alex, druk bezig met het vertellen van een van zijn Mario Maker 2 levels. Ik vertelde hem dat, als ik een Nintendo Switch ga kopen, ik zijn level zeker wil spelen. Ik nam afscheid op zijn Australisch (door ze allemaal te knuffelen) en liep naar de bus. De ouders van Hannah en Alex bedankte me voor het babysitten en voor het mee zwemmen nemen van Hannah. Agh, wat moet ik zeggen, leraar ben je ook in de vakanties. Ik vond mijn bus en stapte in.

Nu waren er meer mensen die in de bus zaten (en hadden we een klein shuttlebusje). De andere mensen werden eerst afgezet en dezelfde drie die in de eerste bus zaten bleven weer over. Ik raakte weer aan de praat met deze mensen en nodigde ze uit om gezellig mee te eten in het café van het park. Dat namen ze aan, dus we brachten onze spullen weg en gingen naar het café. Daar hebben we heerlijk gegeten, een biertje gedronken en kreeg ik van het stelletje het toetje cadeau. Na het eten namen we afscheid en liep ik terug naar de cabine.

Ik vond dat ik nog niet genoeg gezwommen had, dus liep ik nog even naar de hottub. Daar spendeerde ik een kwartiertje en liep ik weer naar de cabine. Ik pakte een douche en begon met het schrijven van mijn blog. En zoals je kunt zien is het weer een ouderwets lang verhaal geworden. Ik had niet verwacht er toch nog zoveel over te kunnen schrijven!

Maar mensen, wat was mijn verjaardag (welke hier nu bijna voorbij is) fantastisch! Mijn 27e levensjaar zal ik nooit meer vergeten en is fantastisch begonnen. Ik ben enorm dankbaar dat ik deze kans heb gekregen en heb aangenomen. Ik durf wel te zeggen dat mijn avontuur in Australië mij volwassener heeft gemaakt dan dat ik was (maar ik heb gelukkig nog steeds het kindse in me). Elke dag zoveel ervaringen binnen gekregen, zoveel gezien, zoveel beleefd. Al deze ervaringen en belevingen neem ik mee in mijn leven en zullen me nog meer vormen tot wie ik ben. Voor de titel van vandaag had ik een aantal opties. Opties die in latere dagen nog zullen komen als titel. De titel van vandaag verteld echt wat ik gedaan heb. Ver van het ondiepe water, gedoken in het diepe.

Morgen moet ik de auto inleveren en ga ik waarschijnlijk even Cairns in. Ik moet ook nog de auto voltanken en een sleutel laten maken (daar had ik vandaag geen tijd voor). Verder wordt het een rustig dagje (hopelijk).

Dames en heren, vanuit het schitterende Australië wil ik jullie allemaal enorm bedanken voor alle felicitaties. Mede door jullie is deze dag onvergetelijk geworden. De Facebook en Instagram berichtjes stromen nog steeds binnen en elk berichtje tovert een glimlach op mijn gezicht. Wat heerlijk om te zien dat er zoveel mensen aan mijn verjaardag denken en dat er zoveel mensen namens mijn verjaardag het WNF willen steunen. Mede door deze reis ben ik nog meer in gaan zien hoe mooi de wereld kan zijn en dat we er alles aan moeten doen om het mooi te houden. Dat kunnen we al doen door kleine veranderingen toe te passen. Als we allemaal ons steentje bijdragen komt alles goed.