Dag 3: "Is this the real life? Is this just fantasy?”

En dan ben je ineens in Melbourne. Nou ja, niet ineens natuurlijk. Het kostte me 31 uur en 55 minuten. Wat een gevoel na zoveel uur. Ik kan het niet eens beschrijven. Maar ik loop vooruit op de zaken, eerst nog even terug naar het vliegtuig.

Waar was ik gebleven? O ja! Ik ging slapen na de laatste film. Een uur later werd ik wakker, maar ik vond dat ik nog even door moest slapen, dus dat deed ik dan maar. Toen ik nog een keer wakker werd, was het ondertussen 02:15 uur (Singapore-tijd, 04:15 uur Australische tijd). Dit hield in dat ik nog maar iets langer dan een uur in het vliegtuig hoefde te zitten. Dat was goed te doen. Om de tijd door te komen, zette ik een serie aan en keek ik af en toe naar de wereldkaart om te zien waar we precies vlogen.

Ook werden we erop geattendeerd dat we het formulier (die we gekregen hadden aan het begin van de vlucht) moesten invullen voor de douane in Australië. Daarin stonden vragen als: Wat kom je doen? Hoelang blijf je? Waar blijf je? Wanneer ga je weg? Enzovoorts. Deze vragen even ingevuld en hopen dat ik een mooi cijfer krijg. Blijft toch altijd spannend om een toets te maken.

Toen kwam de mededeling van de piloot. Hij zei dat we zeker een mooie twintig minuten eerder zouden landen dan gepland. Daar was ik natuurlijk niet rouwig om, want ik had ondertussen wel genoeg van het vliegen. Eenmaal geland (wat ik via de Skycam kon volgen), reden we naar de gate. Uitstappen en richting de bagageband. Nu maar hopen dat alles ook echt mee is gekomen. Voordat ik bij de bagageband kwam, moest ik langs de douane. Nou kan ik je vertellen hoe ik door de douane kwam in Melbourne, maar het probleem is dat ik een geheimhoudingsverklaring heb moeten tekenen voor het nieuwe seizoen van Border Patrol. Dus ik stel voor dat je vanaf september 2019 weer aan de tv gekluisterd zit, dan zie je of ik uiteindelijk zonder kleerscheuren het land in mocht.

Was het maar zo, of juist niet natuurlijk. Ik had graag de hartelijke groeten gedaan aan iedereen in Nederland, dat breekt zo lekker de week namelijk. Maar helaas, geen faam en televisietijd voor mij. Hij controleerde mijn paspoort en het formulier dat ik ingevuld had. Daarnaast maakten we ook even gezellig een praatje. Alles was goedgekeurd, ik mocht door naar de bagageband. Daar moest ik even wachten op mijn tas, wat altijd spannend is als het zolang duurt. Maar na een goede twintig minuten zag ik mijn tas verschijnen en was het tijd om Manon op te zoeken.

Manon had een andere vlucht geboekt, maar kwam rond dezelfde tijd op hetzelfde vliegveld aan. Ik had mijn spullen gevonden en ook haar koffer kwam eraan. Nu kon het echte avontuur beginnen. Ik had verwacht dat ik nog een keer gecontroleerd zou worden, kijken of mijn visum wel klopte, tas open maken enzovoorts, maar het kwam erop neer dat we gewoon door mochten lopen. Ook prima! Daar werden we opgewacht door de moeder van Manon. Zij bracht ons met de auto naar haar huis waar we een heerlijk kopje thee en wat ontbijt hebben gegeten.

Het is raar om te bedenken dat ik aan de andere kant van de wereld zit en het hier daadwerkelijk winter is. Terwijl in Nederland nu een soort van hittegolf bezig is, stond ik vanmorgen een beetje te klappertanden van de kou. Daarnaast blijft het ook apart dat mijn dag net begon toen ik landde (het was ten slotte rond 06:30 uur op woensdag toen ik het vliegveld uitliep), maar in Nederland maakten jullie je op om naar bed te gaan (daar was het namelijk nog dinsdag, 22:30 uur).

De rit naar hun huis duurde een mooie veertig minuten en ik kon gelijk weer even wennen aan het feit dat ze in Australië aan de verkeerde kant van de weg rijden en dat het stuur aan de verkeerd kant van de auto zit. Fijn dat ik daar nu alvast aan kan wennen, want over een paar dagen moet ik zelf over deze drukke wegen rijden. Terwijl we reden naar huis, kwam de zon langzaamaan op. Schitterend beeld.

Nu, na het ontbijt, thee en een goed gesprek, is het nog steeds niet helemaal gedaald dat ik daadwerkelijk aan de andere kant van de wereld zit. De reis waar ik zolang naar uitgekeken heb is nu echt hier. Het is onbeschrijfelijk. Wat een mooie geluiden hoor je buiten, van vogels die je in Nederland niet hebt. Wat is het ruim hier en wat is het groen. Schitterend!

Na het ontbijt liepen we even naar de supermarkt om wat melk te halen. Tijdens de wandeling luisterden we goed naar de vogels die we onderweg hoorden en keken we of we deze ook zagen. Veel van de vogels hebben een uniek geluid, wat het leuk maakt om actief te luisteren. Dit was ook het eerste moment van de vakantie dat ik als een toerist met mijn camera rondliep. Ik heb nog nooit zo genoten van een wandeling naar de supermarkt.

Toen we terugkwamen was de zus van Manon hier, samen met haar baby. We hebben gezellig met zijn allen een zelfgemaakte pompoensoep gegeten en daarna heeft haar zus ons afgezet bij een autoverhuurbedrijf, zodat Manon haar huurauto kon halen. Aangezien we de dag een beetje wilden vol maken, zijn we op stap gegaan naar Sherbrooke falls gegaan. Hier heb ik een paar mooie foto’s gemaakt en genoten van de wandeling. Terwijl we daar liepen, keken we onze ogen uit van alle schoonheid die we zagen. De temperatuur was te doen, met een lekkere 15 graden (denk ik?). Het was in ieder geval niet te koud om alleen in een vest te lopen. We werden begroet door een heuse Kokaburra, die voor ons een mooi liedje zong en er kwamen nog wat kleine vogeltjes op ons af, in de hoop dat we wat te eten bij ons hadden. Pech voor ze, want dat hadden we niet.

Na afloop zijn we nog naar een soort patisserie gegaan, waar we een lokaal biertje hebben genuttigd. Zoals jullie weten word ik daar altijd wel erg gelukkig van. Gelukkig waren deze biertjes ook heerlijk, dus mijn dag kon al helemaal niet meer stuk. Ook stikte het hier van de kaketoes. Overal waar je keek zag je ze, wat natuurlijk schitterend was. Geen duiven die overal rondvliegen, maar mooie, witte kaketoes. Wat ik na afloop wel merkte was dat de vermoeidheid net even iets harder toesloeg door dat biertje. En ik moest natuurlijk weer nodig plassen toen we al onderweg waren. Heb ik weer.

Thuis aangekomen (en wat had ik een moeite om wakker te blijven!) ging ik eerst snel naar de wc, want ik moest me toch nodig! Na deze opluchting, mochten we ons even opwarmen bij de openhaard. Dat was ook wel nodig, want het werd steeds kouder. Ondertussen werd het eten gemaakt, een heerlijke pasta. Dit eten ging er goed in. Tijdens het eten merkte ik wel dat ik steeds meer moeite had om mijn ogen open te houden en om niet scheel te kijken. Ik vond het daarom mooi tijd om even een warme douche te pakken, mezelf warm aan te kleden en nog een laatste kop thee te drinken.

Op het moment van schrijven is het hier 20:20 uur, dat is voor jullie 12:20 uur. Ik lig in bed en ben klaar om elk moment in slaap te vallen. Maar het is het allemaal waard. Morgen gaan Manon en ik rijden richting de Great Ocean Road, alwaar we een AirBnB hebben. Ik ben benieuwd hoe dit gaat zijn, want het is namelijk een caravan (maar wel een retro caravan). Maar ik houd jullie natuurlijk weer op de hoogte voor dag 4. Voor nu een fijne dag gewenst, ik ga slapen!