Dag 23: "I’m gonna take my horse to the old town road, I’m gonna ride ‘til I can’t no more"

Vanmorgen heb ik rustig aangedaan en werd ik vanzelf wakker rond een uurtje of acht. Ik zal mijn slaap wel nodig hebben gehad. Ik heb er bewust voor gekozen om rustig wakker te worden, want ik heb een lange weg te gaan (iets meer dan vijf uur). Het plan is om een laatste stop te maken voordat ik bij Eungella National Park kom. De stop gaat zijn bij Mycow Accommodation, wat in de buurt van Mackay ligt. Vanaf daar is het nog een anderhalf uur rijden naar het Eungella National Park. Dus morgen weer mooi op tijd op en hopen dat ik in ieder geval een vogelbekdier kan zien!

Rond 10:30 uur vertrok ik richting Mackay en de rit ging erg gemoedelijk. Wel ben ik voor het eerst, sinds ik in Australië ben, doodsbang geweest. Niet omdat er een spin in mijn auto zat, of een slang. Of omdat ik bijna een kangoeroe aanreed. Nee, het was een mens. Er was een automobilist die achter mij reed en vond dat ik te langzaam ging. Wat hij waarschijnlijk niet doorhad, was dat de auto voor mij ook langzaam ging, daarom kon ik niet doorrijden. De man achter mij begon te bumperkleven en gebaren te maken dat ik aan de kant moest, zodat we een potje konden knokken. Ik kan je vertellen, dan zit je niet relaxt in de auto. Op een gegeven moment was er een inhammetje en daar ging ik gauw in, zodat die man achter mij door kon rijden. Toen zat hij vast achter de auto die eerst voor me zat, maar ik was in ieder geval van het bumperkleven af.

In de (bijna) drie weken dat ik in Australië zit ben ik nog geen enkele keer bang geweest om een spin te zien, oog in oog te staan met een slang of aangevallen te worden door een krokodil of een dingo. Het zijn de mensen waar je bang voor moet zijn, zij weten (in principe) precies wat ze doen en doen het met voorbedachten rade. Dieren doen iets uit instinct en als je ze niet lastigvalt, vallen ze jou ook niet lastig. Na alle vriendelijke ontmoetingen met Australiërs en andere toeristen, ben ik nu dus ook de andere kant tegen gekomen.

Ik moest nog zeker wel een half uur achter deze man blijven rijden, voordat hij rechtsaf sloeg. Ik zat nog te denken om zelf een afslag te nemen, maar ik wilde me niet laten kennen. Wel zat ik de hele tijd te shaken in de auto. Maf he? Toen die man dus rechtsaf sloeg, kon ik weer een beetje tot rust komen. Je weet namelijk nooit wat zo’n gek nog kan doen. Plotseling op de rem staan of je op andere manieren lastigvallen. Hij was weg en ik ontspande weer. De rit kon weer doorgaan en na verloop van tijd zong ik weer keihard met mijn muziek mee.

De vijf uur vlogen voorbij en wat heeft Australië een bijzonder landschap! Vanwaar ik vertrok was het nog redelijk groen, hoe verder ik noordelijk ging hoe droger het werd. Wat vervolgens weer veranderde in groen. Heel apart. De bordjes met ‘gevaar voor bosbranden’ staan hier voornamelijk op ‘risico’, terwijl dat in het zuiden nog allemaal op ‘veilig’ staat. Ook zijn ze in Australië erg gericht op veilig rijden. In de blog van gister had ik het al over de ‘recovery’ plaatsen, ook hebben ze hier bordjes staan met trivia. Deze bordjes staan verspreid over de weg en elk bordje bevat een vraag. Na deze vraag komt er (na een aantal kilometer) een bordje met het antwoord. Deze kwam ik gister ook al tegen en van de drie vragen had ik er twee goed gegokt! Ze zeggen dat het spelen van trivia de kans vergroot op wakker blijven. Leuk idee!

Ook kwam ik erachter hoe weinig benzinestations er zijn in dit deel van het land. Ik was gelukkig volgetankt toen ik vertrok, maar aangezien ik best wat kilometers moest maken vandaag, raakte de tank weer leeg. Met enigszins geknepen billen reed ik door en tot mijn vreugde zag ik een bordje met ‘Gasstation – 18 km’. Dat red ik wel!

18 kilometer later stond ik te tanken en kon ik gelijk even gebruik maken van het toilet. Ik had er al goed 3,5 uur opzitten (het reed zo makkelijk door, dat ik geen pauze nodig had) en als ik mijn navigatie mocht geloven, duurde het nog maar iets meer dan een uur. Dat betekent dat ik dus ongeveer een half uur ingehaald heb. Niet slecht, al zeg ik het zelf!

Ik reed langs het bordje ‘Welcome to Mackay’ en wist dat ik in de buurt was. Ik keek naar rechts en zag de plek waar ik zou overnachten. Wel zag het er een beetje afgelegen uit. Ik reed er naartoe en bedacht me dat ik best nog iets verder kan rijden. Ik keek op WikiCamps en zag Big4 Mackay Marine Tourist Park. Ik besloot om daar naartoe te gaan, want dat zit wat meer centraal en is iets dichterbij de bestemming van morgen. Dit was zo ongeveer een kwartiertje rijden.

Aangekomen op de camping, checkte ik in. Gelukkig was er nog een plekje over en ondanks dat ik met de verkeerde huurautobedrijf rijd, gaf de vrouw achter de balie me toch korting. Winning! Ik reed naar mijn plek toe, maakte mijn bed op en besloot dat ik maar even naar het zwembad zou gaan. Ik trok mijn zwemkleding aan, pakte alles uit mijn Esky (koelbox, weet je nog?) en legde alles in de koelkast en de flesjes water in de vriezer. Ik vervolgde mijn weg naar het zwembad. Daar voelde ik het water en merkte dat het erg koud was. Nou heb ik de afgelopen dagen veel in koud water gezeten, maar voelde nu niet per se de behoefte om dat weer te doen. In plaats daarvan besloot ik te gaan liggen op een stoel en het boek ‘My Steve’ van Terri Irwin te lezen (het boek dat ik kocht in Australia Zoo en waar ik gisteravond al in was begonnen). Het boek ‘The Road’ kwam ik maar niet doorheen, dus die laat ik maar links liggen.

Ik heb een beetje gelezen, terwijl ik genoot van de zon. Daarna liep ik terug naar de auto, kleedde ik me weer om en pakte ik de spullen om te gaan koken. Dit werd Uncle Ben’s Special Fried Rice. Dit is rijst uit een pakje. Ik vulde het aan met wat geraspte kaas (gekocht bij de receptie), chorizo worst en barbecuesaus (ook van de receptie). Het resultaat was goed te doen!

Nu is het 18:00 uur geweest en het is nog steeds een beetje licht. Hoe noordelijker ik ga, hoe langer het licht blijft. Op de planning van vanavond staat niet heel veel. Waarschijnlijk vroeg naar bed, want morgen wil ik op tijd vertrekken naar Eungella National Park. Dit is nog zo’n anderhalf uur van mij verwijdert. Vanuit het park vertrek ik richting Airlie Beach, waar ik richting Whitsunday Island ga.

Ondanks dat ik vandaag niet veel gedaan heb, heb ik wel weer een volle blog kunnen schrijven, terwijl de blog van gister best kort was (maar die bevatte dan wel weer veel foto’s). Voor nu wens ik jullie allemaal een fijne avond en welterusten. Morgen weer een nieuwe dag!