Dag 13: "I've been staring at the edge of the water ..."

Dag 13 was ook weer een dag van veel rijden. Mijn einddoel was om vandaag Noosa te halen. Of dat gelukt is, dat lees je later in de blog. Laten we weer bij het begin beginnen. “Daar zit je dan ineens, Gate C06 op Schiphol. Nog niet helemaal beseffend wat …” Oeps, te ver terug! Begin van dag 13, hier komt het!

Ik werd heerlijk wakker in mijn auto, nadat de regen mij gisteravond lekker in slaap heeft gesust. Het getik op het dak is een heerlijk geluid en daar word ik rustig van. Toen ik vanmorgen wakker werd was de zon alweer teruggekeerd en waren alleen de natte velden en hier en daar een plas het enige bewijs van de regenachtige nacht. Ik vouwde mijn gordijnen weer op, pakte mijn spullen en ging douchen.

Ik stond vandaag expres vroeg op, want er waren twee dingen die vandaag moesten gebeuren. Ten eerste moest en zou ik vandaag kangoeroes zien, daar staat deze camping om bekend. Ten tweede moest ik nog een lange rit maken, dus wilde ik niet te laat vertrekken. Ik kan je zeggen, het eerste punt is gelukt. Ik liep met mijn camera over de camping en kwam dezelfde man tegen die mij gister had geholpen (ik denk echt dat hij de eigenaar is). Hij vertelde me dat het veld daarachter een goede start zou zijn. Ik volgde zijn advies op en liep naar achter. Gelukkig had ik het A4’tje goed gelezen, dus wist ik precies wat ik moest doen. Ik liep naar het veld en zag daar een groepje schitterende kangoeroes chillen in het gras (totdat ze mij zagen, toen waren ze minder chill).

Maar wat schitterend om deze dieren zo te zien. En wat zijn ze mooi! Hoewel ze voor veel Australiërs een plaag vormen, kan ik er wel van genieten. Vanaf het veld liep ik naar het strand. Ik wilde de kangoeroes niet te veel storen, het is ten slotte hun thuisplek en niet de mijne. Op de weg naar het strand kwam ik een wat oudere man tegen en begon ik een praatje met hem. Samen liepen we, met zijn hondje, naar het strand. De zon was inmiddels flink gaan schijnen en het temperatuur was flink gestegen. Ik had spijt van mijn keuze om mijn spijkerbroek en wandelschoenen aan te doen. Maar wat een mooi strand en wat waren de golven (voor mijn doen) hoog! Genoeg reden om weer wat foto’s te maken.

Na een klein kwartiertje op het strand doorgebracht te hebben, liep ik weer richting de auto. Ik ruimde de boel op, trok mijn korte broek en gewone schoenen aan en maakte me klaar voor de volgende 400+ kilometer. Gister was dat geen probleem, dus waarom zou dat vandaag wel een probleem zijn? Ik had nu zelfs een tussenstop ingecalculeerd. Ik startte de auto, leverde de sleutel in bij de eigenaar, bedankte hem dat ik gister nog mocht inchecken en ging op weg.

Deze keer was de reis minder comfortabel, want overal waar ik reed op (alweer) de Pacific Highway waren wegwerkzaamheden bezig. Dat betekende dus veel gas geven en remmen. Erg vermoeiend rijden, maar wat ben ik nu extra blij met mijn automaat! De omgeving was hierdoor op veel plekken ook minder mooi om te zien, want vaak was het een bouwput. Na een goede drie uur rijden kwam ik in de buurt van de Gold Coast. Nu eerst nog uitvinden waar ik het beste naartoe kan.

Ik besloot om naar de Surfers Parade te gaan. Ik parkeerde de auto en liep naar het strand. Het eerste dat opviel was hoe blauw het water is en hoe schoon het strand. Ik had mijn slippers ondertussen ook weer uit de tas gehaald, want hier ga je natuurlijk niet met je schoenen lopen. Elke keer als ik naar de golven kijk, raak ik geboeid. Wat is het mooi om te zien hoe een golf zich vormt.

Ik liep wat verder over het strand en bleef genieten van het geheel. Aangezien het winter is in Australië (maar nog steeds erg warm), was het strand niet enorm druk. Ik voelde het water met mijn voeten en vond dat het temperatuur goed genoeg zou zijn om in te duiken. Dat dachten meerdere mensen. Helaas had ik mijn spullen bij me, dus kon dat niet. Wel kon ik lekker pootjebaden.

Na zo’n anderhalf uur doorgebracht te hebben op de Surfers Parade, was het weer tijd om naar de auto te lopen en de rit af te maken. Ik had nog een goede 2,5 uur te gaan, dus genoeg voor de boeg. Ondertussen had ik het adres gekregen waar ik moest zijn, dus dat ging goed komen. En de rit naar Noosa (net iets erbuiten eigenlijk) was best prima. De navigatie vond het echter een leuk idee om mij door het centrum van Brisbane te sturen. Ook wel een beetje mijn schuld, want ik wil geen tol betalen en dan moet je de rottige wegen nemen soms.

Hoewel ik het goed met mijn vrouw kan vinden, was ik nu toch wel een beetje boos op haar. Ze vertelde me dat ik een afrit moest pakken, maar dat hoefde ik uiteindelijk niet. Hierdoor moest ik een stuk omrijden. Ik bleef niet te lang boos op haar (ik heb haar ten slotte nog 3,5 week nodig) en we vervolgde onze weg. Op de weg naar Noosa kwam ik langs een Warner Bros.-attractie park en langs Australia Zoo! Langzaamaan werd het weer donker en moest ik dus weer extra opletten op kangoeroes en wombats die eventueel de weg op zouden komen.

Rond 17:45 uur was ik, na een tijdje zoeken en rondstruinen bij de verkeerde huizen, aangekomen bij mijn familie. Daar waren Norbert en Brenda al bezig met pizza’s bakken en was hun dochter bezig met wat origami. Ik kwam binnen, zei hallo tegen ze allemaal en stelde me voor aan Senna (want wij hadden elkaar nog nooit ontmoet). Het besef dat ik haar achter-achter-neef ben was er nog niet helemaal. Ik ben dan ook wel erg ver weg een familielid van haar. Ik nam plaats aan de bar, kreeg een heerlijk biertje en maakte een praatje met mijn achterneef en zijn vrouw. Na verloop van tijd kwam Senna naar me toe en gaf me haar origami knutsel werk, een papegaai. Het voelde weer helemaal alsof ik terug op mijn werk was (op de positieve manier), want ik ben gek op knutselwerkjes/tekeningen krijgen!

We aten heerlijke, zelfgebakken pizza’s en praatten over van alles en nog wat. Als toetje hadden we nog een heerlijke, zelfgemaakte tiramisu. Ondertussen, tijdens het praten, was ik bezig met de origami gemaakte kikker, die je kon laten springen. Erg te gek! Ik heb al gevraagd of ze dit mij ook kan leren.

Na een tijdje gepraat te hebben, thee te hebben gedronken, was het tijd om de spullen uit mijn auto te pakken en richting bed te gaan. Het is een tijdje geleden dat ik om 23:55 uur nog wakker ben, maar gezelligheid kent geen tijd. Morgen ga ik (zeer waarschijnlijk) eindelijk naar Australia Zoo. Deze dierentuin staat al minsten 15 jaar op mijn lijstje om naartoe te gaan, mede dankzij de afleveringen van The Crocodile Hunter op Animal Planet. Nu is eindelijk het moment!

Ik houd jullie morgen weer op de hoogte, want ik heb voorlopig weer even WiFi. Voor nu een fijne avond gewenst!