Dag 1: “And I will go to the farthest place on Earth I know”

Daar zit je dan ineens, Gate C06 op Schiphol. Nog niet helemaal beseffend wat er staat te gebeuren. Terwijl je een saucijzenbroodje (die je gister gekocht hebt bij de bakker) weg zit te werken, muziek zit te luisteren en je MacBook en iPhone op zit te laden, zit je te denken aan hoe je hier nou eigenlijk verzeild bent geraakt.

Ergens eind november had ik bij Paagman in Den Haag een Capitool Reisgids gekocht over Australië, onder het mom van ‘je kan het maar vast hebben voor over een paar jaar.’ Toen ik thuiskwam, begon ik even te bladeren in het boek. Wat zou het gaaf zijn om naar Australië te gaan, maar hoe ga je in een paar maanden tijd het geld bij elkaar sparen om deze reis te verwezenlijken? Ik had er al vrede mee gemaakt dat ik pas in 2020 naar Australië zou gaan, dan heb ik nog een jaar om te sparen. Om alvast een schatting te maken van wat het zou kosten om in Australië te verblijven, zocht ik de hulp van vriend en collega Manon. Zij is tenslotte Australisch en zij weet wel wat dit geintje kan kosten.

Na een lekkere maaltijd bij haar thuis, pakten we de laptop erbij en de reisgids. “Wat zou je graag willen zien en doen? En hoe lang zou je willen blijven?” Was een van de vragen die Manon stelde. Ik antwoordde vol overtuiging: “Ik zou graag de hele zomervakantie naar Australië willen en dan de Westkust en Oostkust afreizen en misschien ook nog het centrum van Australië, je weet wel, Ayers Rock enzo.” Al gauw maakte Manon mij duidelijk dat een zomervakantie van zes weken daar niet genoeg voor zou zijn. Oeps, toen moest ik een keuze maken. Gelukkig kon zij me goed helpen en adviseerde ze me om de Oostkust te pakken en, mocht je tijd over hebben, alsnog naar Ayers Rock te gaan. Dat klonk als een goed plan. Ondertussen ook even kijken naar de vliegtickets en prijzen om een beeld te krijgen van hoe duur zo’n vlucht kan zijn. Daarna ook even kijken voor de prijzen van een huurauto, een einddoel instellen, bezienswaardigheden checken die je ‘moet’ doen. En als kers op de taart vroeg Manon aan een familielid wat zij kwijt waren voor hun reis. Toen ik dat bedrag hoorde moest ik even slikken, maar het klonk niet onmogelijk. Afijn, ik had er al vrede mee gesloten dat ik in de zomer van 2020 pas zou gaan vliegen. Ik bedankte Manon en liep naar huis, denkend aan wat ik zojuist allemaal met haar had besproken.

Het was een rustige zaterdag en december was net begonnen. Iets kriebelde de hele tijd, het gevoel van reizen en avontuur. Agh, wat kan het voor kwaad om even te kijken hoe duur de vliegtickets naar Melbourne zijn op dit moment? Dacht ik. Zogezegd, zo gedaan. Ik pakte mijn MacBook en typte wat vliegmaatschappijen in. Duur, duur, duur en kijk eens aan, nog eens duur. Dat gaat hem niet worden. Maar dat geeft niet, ik ga toch pas volgend jaar! Toen kwam ik op de website van KLM. Zou onze Nederlandse vliegmaatschappij mij dan blij maken met mooie, Nederlandse prijzen? Daar stond het bedrag… goedkoper dan alle andere maatschappijen die ik gezien heb… *Slik* Zou ik dan toch…? De twijfel sloeg toe. Ik keek op mijn bankrekening en zag dat ik in principe het geld heb om een retourtje te kunnen betalen en dat ik ook nog geld over zou hebben om leuke dingen te doen daar. En wat doe je als je twijfelt en goed advies nodig hebt? Juist, je belt je oudere broer!

Het leuke aan de relatie die ik met mijn broer heb, is dat we elkaar niet vaak spreken, maar als we elkaar nodig hebben, we er zeker voor elkaar zijn. Hij wist dus ook dat ik iets wilde bespreken toen ik hem belde, want waarom zou ik anders bellen? “Hey broertje, alles goed? Ik zit met een vraag en ik heb advies nodig.” Zei ik en ik vertelde heel het verhaal. Het antwoord van mijn broer was vrij simpel: “Als je het geld heb en je ken ut lije, dan zou ik ut gewoon doen. Ik zou ut ook doen, maar ik heb een gezin en dat maak ut moeilijker voor mij.” Terwijl ik met mijn broer aan de telefoon zat, vulde ik alle gegevens al in voor de ticket. Mijn laatste vraag aan hem was: “Zal ik op bevestigen drukken?” Waarop hij antwoordde: “Gewoon doen.” En toen was het moment daar. Ik betaalde de tickets en kreeg een bevestigingsmail binnen van KLM met de tekst: “Uw boeking is geslaagd”. Ik kon het nog niet beseffen. Pas na een half uur op de bank gezeten te hebben, zonder iets te doen, stond ik op om te douchen. Ineens kwam het besef, ik ga naar f***ing Australië. Niets geen ‘zomer 2020’, het wordt keihard zomer 2019!

Vanmorgen werd ik al vroeg wakker, niet vanwege de zenuwen, maar omdat ik vergeten was de wekker uit te zetten. Agh, als ik dan toch wakker ben, dan kan ik net zo goed wat doen. Of niet, ik ging gewoon nog lekker een uurtje slapen. Om 08:00 uur was het toch echt tijd om eruit te gaan. De avond daarvoor heb ik tot 01:30 uur zitten stoeien met de e-reader en Kobo-plus via Bol.com. Het duurde even, maar uiteindelijk was het gelukt. Toen moest ik ook mijn kleding nog even uitzoeken. Gelukkig had ik net alle was gedraaid, dus dat kwam goed. Het daadwerkelijke inpakken doe ik in de ochtend wel. Toen ik mijn slaapkamer uitliep zag ik de chaos van de avond daarvoor. Kleding op de grond, sokken en onderbroeken opgevouwen, mijn paspoort, e-reader en alle andere spullen om mezelf te vermaken (zoals puzzelboekjes, ik heb uit voorzorg vier verschillende puzzelboekjes gekocht, dan vermaak ik me in ieder geval in het vliegtuig). Alles in de tas gegooid, die ik van een van mijn vrienden en collega’s heb mogen lenen. Daarna nog mijn handbagage inpakken en ik ben klaar voor vertrek. Net voor in de deur uit wilde lopen, bedacht ik me dat een zwembroek misschien ook wel handig kan zijn. Het mag dan wel winter zijn in Australië, zwemmen is een must!

De deur uit, lopen naar de tram (die gelijk aankwam) richting Den Haag Centraal en dan de trein om 09:33 uur richting Schiphol Airport. Ik vlieg pas om 14:30 uur, maar vakantiedrukte en een intercontinentale vlucht waren voor mij redenen genoeg om er al lekker vroeg te zijn. Kijkend naar de vertrekborden, zag ik mijn vlucht er nog niet opstaan. Heb ik weer, ik ben zelfs daar te vroeg voor. Dan maar op een bankje zitten en een puzzel maken. Met een schuin oog steeds even kijken naar het bord. Ook bedacht ik me dat ik nog geen boardingpass had, dus dat wilde ik even regelen. Helaas kon deze niet geprint worden, dat moest bij de check-in gebeuren.

Daar stond mijn vlucht dan ineens, 14:30 uur richting Charles de Gaulle Airport, Parijs. Check-in balie 7 in vertrekhal 1, dat kan ik wel vinden. Er stond een rij, maar het was te overzien. Na een kleine twintig minuten wachten was ik aan de beurt. “Goedemorgen, mag ik uw paspoort?” Vroeg de KLM-dame vriendelijk. “Goedemorgen, ik vlieg naar Melbourne en ik kon mijn boardingpass niet uitprinten, kunt u helpen?” Vroeg ik op mijn charmantst. Dat kon ze wel en ze keek naar mijn paspoort en vroeg of ik reis met een visum. Ik bevestigde dat en ze wilde graag het document zien. Ik pakte mijn telefoon en zocht het mailtje op. Mijn hart zat ondertussen in mijn keel, want mijn grootste angst is dat ik straks in Australië zit en ik te horen krijg dat mijn visum niet geldig is. Het duurde en het duurde, dus ik vroeg of er iets mis was. De KLM-dame bleef serieus kijken naar haar scherm en typte wat op het toetsenbord. Geen antwoord… Maar na een paar seconden kwam dan eindelijk het antwoord: “Nee hoor, er is niets mis.” En ze printte mijn boardingpass uit. “Op dir boardingpass staan alle drie de vluchten.” Zei ze. Ik antwoordde: “Dus eigenlijk zegt u dat ik de boardingpass absoluut niet kwijt moet raken?” “Inderdaad.” Glimlachte ze en ze wenste me een fijne reis.

Goed, de boardingpass is binnen, nu dus nog even langs de handbagage check. Daar stond nog een medewerker die vroeg waar ik naartoe ging. Hij keek verbaasd toen ik Melbourne zei. Dus ik voegde maar toe dat ik via Parijs vlieg. Nog steeds keek hij verbaasd, dus voegde ik ook nog toe dat ik daarna naar Singapore vlieg en dan naar Melbourne. “Hmm, dan heb je nog een lange weg te gaan.” Was zijn antwoord. Ja, dat wist ik ook wel. Eenmaal voorbij die man, kon ik mijn spullen op de band leggen. Alle elektronica moest uit mijn zorgvuldig ingepakte handbagage, riem af, zakken leeg en door de scanner. Handen omhoog en drie seconden wachten. Ik mocht doorlopen en hoefde niet gefouilleerd te worden. Nu nog wachten op mijn spullen. Ook die kwamen achter mij aan en hoefde niet gecheckt te worden. Dat ging soepel!

En daar zit ik dan, bij Gate C06 op Schiphol. Het saucijzenbroodje is ondertussen op, maar gelukkig heb ik nog wat boterkoek over. De MacBook en iPhone zijn nog aan het laden, de muziek is al een paar keer gewisseld, even wat appjes over en weer gestuurd met mensen die willen weten hoe het gaat, Instagram bijgehouden, Polarsteps in de gaten houden en mezelf aan het voorbereiden op de lange vlucht van Amsterdam-Parijs-Singapore-Melbourne, een reis van 31 uur en 5 minuten. Het valt allemaal niet mee. Gelukkig heb ik een e-reader bij me met een hoop boeken erop (heb ik niet voor niets tot zo laat zitten rommelen met dat ding), puzzelboekjes en muziek. Dan is het nu maar tijd om mezelf te vermaken.

Het wachten duurde niet lang en ik zat lekker op mijn gemak een boekje te lezen en een puzzeltje te maken. Terwijl ik daar bij gate C06 zat, kreeg ik een appje van KLM. Of ik kon verplaatsen naar gate C05, want daar zou het vliegtuig vandaan vertrekken. Dat kon ik natuurlijk wel, dus ongeveer een kwartier voordat het boarden zou beginnen ben ik naar de andere gate gelopen.

Toen begon het boarding proces. Er werd van tevoren al gemeld dat er te weinig ruimte is in het vliegtuig om alle trolleys mee te nemen. Ze vroegen zich af of er vrijwilligers waren die het niet erg zouden vinden om hun handbagage, gratis, in het ruim te dumpen. Ik was natuurlijk zo sociaal om mezelf niet aan te melden als vrijwilliger. Gelukkig werd ik er ook niet uitgepikt, dus eind goed, al goed. Eenmaal in het vliegtuig zocht ik naar plaats 9D (ik heb bewust steeds stoelen uitgekozen dat ik aan het gangpad zit, zodat ik een beetje beenruimte kan creëren), welke vrij vooraan zat. Hier dumpte ik mijn e-reader, puzzelboekje (Zweedse puzzels) en een pen en plaatste ik de handbagage boven mijn hoofd.

De vlucht van Schiphol (Amsterdam) naar Charles de Gaulle (Parijs) was een korte vlucht van 1 uur en 15 minuten. Het was dus letterlijk opstijgen en dan de daling weer inzetten. Desalniettemin heb ik me in die tijd prima vermaakt met wat lezen, puzzelen en stiekem ook een beetje mijn ogen dicht doen. Het fijne van deze vliegmaatschappijen (Air France in dit geval), is dat je een snack en een drankje krijgt.

Aangekomen op het vliegveld, was het zoeken naar de transfer. Ik liep de buis uit en zag een horde mensen stilstaan. Ik ging er maar vanuit dat ik daar ook heen moest. Dat was gelukkig goed gegokt en de reden dat de mensen stil stonden, was omdat de deuren (nog) niet open waren. Dit duurde gelukkig niet lang en ik kon mijn wandeling voortzetten. Met opengesperde ogen liep ik rond, zoekend naar een transferbord. Daar hing dan zo’n scherm met alle vluchten erop. Ik zocht naar mijn vlucht, Singapore om 20:50 uur, en zag dat ik naar Terminal 2E, gate L26 moest. Eitje, ook dat kan ik wel. Steeds bleef ik herhalen waar ik naartoe moest: Terminal 2E, gate L26, terminal 2E, gate L26, terminal 2E, gate L26.

De wandeling van het vliegtuig naar gate L26 kostte me zeker 25 minuten. Voordat ik door de paspoortcontrole ging (wat nu sneller gaat, omdat ik alleen maar mijn gezicht hoef te laten zien en ze laten me al binnen), kwam ik nog een vrouw tegen die de boel in goede banen moet leiden. Ze wilde mijn paspoort zien en mijn boardingpass. Terwijl ik het liet zien, vroeg ze of ik naar New York moest. Beetje een rare vraag, want het antwoord stond natuurlijk al op mijn boardingpass. Toen ik antwoordde dat ik naar Singapore moest, keek ze me raar aan en vroeg ze of ik wist waar ik naartoe moest. Ja, naar Singapore, dat heb ik net gezegd. Ondanks dat ik bleef herhalen naar welke terminal en gate ik moest, moest ik toch even nadenken en twijfelde ik toen ik het antwoord gaf. Gelukkig had zij geen idee waar ik naartoe moest, dus ik kon door. De rechterbaan, waar de zelfscan service van de douane zit. Ik stond voor de machine, scande mijn paspoort en het poortje ging open. Daarna even kijken op het scherm en het volgende poortje ging open. Zoals de Fransen zo mooi zeggen: et voilà!

Als je denkt dat je er dan bent, dan heb je het goed mis. Ik moest ondertussen nog best een stukje lopen voordat ik eindelijk een grote ‘L’ zag staan. Ik zag een winkeltje, waar ik een flesje water heb gekocht en een Europese stekker met een Australische voeding, zodat ik mijn apparaten ook in Australië kan opladen. Vervolgens zag ik L26 staan en ben ik gaan zitten op een plek waar de stopcontacten en USB-aansluitingen het daadwerkelijk deden, om goed opgeladen de volgende reis te beginnen. Ik heb wel wat tijd te doden, want de volgende vlucht is om 20:50 uur en ik landde om 15:45 uur. Gelukkig was de wandeling naar de gate een tijdrovende klus en scheelt dat weer wat wachttijd.

Het wachten werd vergemakkelijkt door het uitpluizen van hoe zo’n blog nou eigenlijk werkt. Het kostte me wat moeite, maar uiteindelijk heb ik een blogwebsite gevonden die best wel lekker werkt. Aangezien jullie dit nu lezen, ga ik ervanuit dat jullie de website ook hebben gevonden. De tijd tikte door en voor ik er erg in had was het alweer bijna tijd om te boarden. Ook al vlieg ik pas om 20:50 uur, het boarden begon al om 19:55 uur. Ik dacht eerst dat het een foutje was, maar dat bleek niet zo te zijn. Om mezelf goed voor te bereiden voor deze lange zit, heb ik een grote fles water gekocht en wat Pringles. Puur om mezelf gehydrateerd en gevoed te houden voor het moment.

Toen was het zover, tijd om te boarden. Ik nam plaats in de rij en wachtte geduldig af tot ik mijn boardingpass mocht scannen. Dit duurde niet lang en dus zat ik zo in het vliegtuig. Ik zocht mijn stoel (33E) en nam plaats. Dit vliegtuig heeft 3 rijen en ik zat in de middelste rij, aan de zijkant (want daar had ik bewust voor gekozen, maar dat wist je al, want dat heb je eerder gelezen). Voordat mijn buren kwamen zat ik heerlijk, maar toen kwam er een ouder koppel waarvan er een vrij gestrest was (gelukkig gaan ze op vakantie?) en daarna kwam er nog een Fransoos naast me zitten die of al de hele dag aan het reizen is, of nog niet precies weet wat een douche is. Oftewel, van je buren moet je het hebben.

Ik keek erg tegen de vlucht op, 12 uur en 55 minuten is niet niets. Maar toen ik het scherm zag, werd ik langzaamaan vrolijker. Waarom hoor ik je vragen? Op het schermpje voor me stonden enorm veel films. De kenners weten dat ik van films houd, dus dit veranderde de boel. Ik bekeek de films en zag een negental die ik nog niet gezien heb, maar wel graag wilde zien. Ik gaf mezelf een nieuwe uitdaging: in plaats van slapen, moet ik ervoor zorgen dat ik alle negen films in die (net geen) 13 uur heb gezien.

Tijdens de films kwamen de stewardessen langs met drinken en later ook met een maaltijd. Om nou te zeggen dat het een culinair hoogstandje was gaat misschien wat ver, maar het is eten en ik begon toch best wel trek te krijgen. Een bijkomend gelukje was dat door het bereiden van het eten in de keuken, ik mijn buurman ook een stuk minder kon ruiken. Tijdens het eten keek ik de film A Star is Born en Stan & Ollie. Twee schitterende films, die ik zeker aan kan raden.

Zonder er erg in te hebben eindigt dag 1. Een dag vol spanning voor mezelf en een hoop wachten. Dag 2 gaat ongeveer hetzelfde worden, al zit ik dan waarschijnlijk meer in het vliegtuig. Singapore is nog ver weg, maar we blijven lachen. Terwijl mijn buurman zijn vijfde flesje wijn weg zit te tikken, mensen heen en weer blijven lopen om te plassen of drinken te halen en tegen me aan botsen, start ik nog een nieuwe film. Fijne avond!