Dag 31: "Het kan hier zo mooi zijn"

De wekker ging weer vroeg, om 07:00 uur was het weer tijd om een beetje wakker te worden. Niet dat ik per se ergens snel naartoe wilde, maar toch fijn om lekker de tijd te hebben om alles te doen. Ik ging even douchen, poetste mijn tanden, pakte mijn ontbijt spullen en ging ontbijten. Ik was niet de enige met dat plan, want de kampkeuken zat goed vol (vooral met Spanjaarden). Mijn ontbijt was weer eenvoudig, maar heerlijk.

Na het ontbijt besloot ik alle spullen weer op te ruimen en me klaar te maken om naar Kuranda te gaan. Ik zocht nog een keertje op waar ik moest zijn (voor de Australian Venom Zoo en de Skyrail). Ik zag dat beide dingen in de buurt van elkaar waren, dus dat was makkelijk. Rond een uurtje of 09:00 uur was het tijd om te vertrekken. Ik besloot eerst de Australian Venom Zoo te doen en daarna de Skyrail.

De rit naar Kuranda was weer schitterend, het was dezelfde weg als die ik op dag 28 had. Maar nu kon ik makkelijker de weg af, omdat de meeste uitkijkpunten aan de linkerkant van de weg zaten. De rit van iets minder dan een uur, werd hierdoor iets langer. Maar het uitzicht was fenomenaal! Op een gegeven moment kwam ik bij een plekje waar allemaal stenen op elkaar waren geplaatst (cairns worden deze genoemd, hoe toevallig dat dat mijn eindpunt is!). Ook ik maakte een cairns en signeerde dit. Voor altijd vereeuwigd in het mooie Australië. Vijf minuten later was hij alweer omgevallen. Gelukkig hebben we de foto’s nog en gelukkig ben ik geen architect…

Hoewel ik enorm genoot van het uitzicht, wilde ik toch doorgaan. Ik vervolgde de weg en reed de berg op. Terwijl ik de berg opreed, zag ik de kabelbaan die ik wilde pakken. Oeps… Dat is niet zo handig dat ik nu al naar boven rijd, want ik wilde de kabelbaan naar boven nemen en de trein naar beneden. Maar goed, ik ben al onderweg, dus ik ga door. Aangekomen bij Kuranda (na vele bochten en slingers) kwam ik terecht in een schattig dorpje, midden in het regenwoud. Ik zocht naar de Australian Venom Zoo, maar kon deze niet vinden. Ik liep naar een hotel en vroeg ernaar. Daar werd mij verteld dat deze gesloten is, permanent. Had ik dat maar eerder geweten, dan had ik niet helemaal naar boven hoeven rijden… Dan maar weer naar beneden voor de Skyrail.

Ik reed de slingerende en bochtende (is dat een woord? Nu wel!) weer naar beneden en kwam bij het begin van de Skyrail aan. Daar parkeerde ik mijn auto, kocht ik een kaartje en wachtte ik tot ik naar boven kon. Dit duurde niet lang en ik had de cabine voor mezelf. Wat volgde was een schitterend uitzicht over het regenwoud van Kuranda. Fantastisch! Woorden schieten te kort. Wie dit heeft gezien, wil helemaal geen televisie of Netflix meer. Dit is de real deal!

De Skyrail had twee plekken om te stoppen, eentje waar je het regenwoud goed kon zien en eentje waar je Barron Falls goed kon zien. Bij beide plekken ben ik uitgestapt en heb ik de tijd genomen om de schoonheid in me op te nemen. De eerste stop had ook een gids die om 12:30 uur zou gaan. Ik wachtte op de beste man en luisterde naar wat hij te vertellen had. Hij vertelde een hoop over de bomen die we zagen en het leven van de bomen in een regenwoud. Daarnaast een beetje informatie over de dieren die we hier kunnen vinden. Na een goed half uur besloot ik om verder naar boven te gaan, naar Barron Falls.

Dit duurde zo’n twintig minuten en ik genoot steeds meer van het uitzicht. Een van de dingen die ik kon lezen bij de eerste stop, was dat de Kuranda rainforest een groot inspiratiebron was voor de 2009 blockbuster Avatar. Weer wat geleerd! De tweede stop, Barron Falls, was ook weer schitterend. Ondanks dat het nu niet het regenseizoen is, stroomde de waterval goed. Wat een uitzicht, wat een schoonheid. Ook nu genoot ik weer intens.

Vanaf daar was het tijd voor de laatste stop, Kuranda zelf. Dit duurde ook weer iets van een kwartiertje en nog steeds met een schitterend uitzicht. Na een kwartier kwam ik aan bij het eindstation. Hier had ik nog zo’n 2,5 uur voordat ik mijn trein moest halen. Ik struinde wat rond, genoot van de winkeltjes en keek naar wat souvenirs voor mezelf. Ik heb altijd al een Akubra willen hebben en ik heb een echte gevonden. Het kost wat, maar dan heb je wel een schitterende hoed! Ik voelde me gelijk Indiana Jones (Steven Spielberg, als je dit leest, ik wil graag de nieuwe Indy worden). Iets verder zat nog een winkeltje waar er onder andere boemerangs werden verkocht. Ik wilde in eerste instantie voor een didgeridoo gaan, maar deze dingen zijn te groot om mee te nemen. Dus besloot ik maar om een boemerang te kopen, welke ook schitterend is. De metafoor erachter is dat ik net een boemerang ben. Ik ben nu in Australië geweest en ik weet zeker dat ik hier weer terug ga komen (misschien wel voorgoed?) Ook zag ik een schitterende ‘gallery’ met foto’s van Peter Jarver. Dit was een Australische fotograaf die alleen maar foto’s maakte van Australië. Ik kan jullie zeker raden om zijn werk op te zoeken!

Ik struinde nog wat rond, haalde wat eten en om 15:30 uur moest ik de trein hebben. Dit haalde ik gemakkelijk en kon rustig zitten. Ik keek op mijn ticket en zag ‘car 3, seat 5’. Ik zocht dit op en plofte neer bij een oma met haar twee kleinkinderen (jongen en meisje). We raakte aan de praat en ze vertelde me een hoop over deze regio van Australië (waar ze zelf woont). De rit naar beneden was schitterend, heel dicht langs een waterval, Barron Falls kwam nog in beeld, een enorm hoge brug waar we overheen gingen en in de verte kon ik Cairns zien. Dit gepaard met een gezellig reisgenootschap maakte de reis compleet. Er is een kans dat ik ze vrijdag weer zie, want zij gaan dan ook naar de Great Barrier Reef.

Bij aankomst stapte ik in de bus terug naar de Skyrail terminal. Daar nam ik afscheid van de reisgenoten en stapte ik in de auto onderweg naar Big4 Ingenia Holidays Cairns Coconut. Dit was twintig minuten rijden voor me. Eenmaal aangekomen wilde ik inchecken. Helaas was er geen plek meer voor mij. Ik liep teleurgesteld terug naar de auto en zocht naar iets anders. Maar toen bedacht ik me dat ik kon vragen wat er nog wel beschikbaar was (er was alleen geen plek meer voor mijn auto). Er bleek nog een cabine vrij te zijn. Ik vroeg naar de prijs en besloot dit te doen. Ik blijf hier tot zondag 25 augustus zitten, in een cabine. Best fijn, want mijn rug begon best zeer te doen van het bed in de auto. Ook wilde ik alvast bij rit naar de Great Barrier Reef regelen, dus dat heb ik ook gelijk gedaan. Op mijn verjaardag geef ik een feestje. Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem je zwembroek mee. Oftewel, ik ga snorkelen en/of duiken in de Great Barrier Reef op mijn 27e verjaardag. Als dat niet memorabel wordt, weet ik het ook niet meer!

Na een half uur gespendeerd te hebben in de receptie (het een en ander ging niet geheel goed), was het tijd om mij cabine op te zoeken. Daar aangekomen (ik raakte zowaar een keer niet verdwaald in het park!) zag ik een heerlijk bed klaarstaan. Die moest nog even wachten, want eerst mijn auto uitruimen. Dat allemaal gedaan hebbende, pakte ik mijn spullen om te koken. Nou kan ik in mijn cabine koken, maar het leek me gezelliger om de mensen op te zoeken. Dus besloot ik naar de kamp keuken te gaan. Daar genoot ik weer van mijn noodles en een lekker stout biertje.

Ik nam vervolgens alles weer mee en wilde even gaat zwemmen in de hottub. Dit kon tot 21:00 uur, dus ik had nog alle tijd. Daar heb ik een kwartiertje doorgebracht en liep ik weer terug naar de cabine. Ik kleedde me om en liep naar het café. Daar zit ik nu, het café is al gesloten dus geen bier meer. Ik schrijf de blog van dag 31 en geniet na van alles wat ik vandaag gezien heb. Wat zit dit land vol verassingen en wat hou ik van dit land. Alles is mooi, iedereen is vriendelijk (op die ene man in de auto van dag 23 na), het leven is goed hier.

Straks weer terug naar mijn cabine en kijken of de WiFi sterk genoeg en voldoende is om de foto’s en blogs online te zetten, want ik loop weer flink achter. Morgen heb ik nog geen idee wat ik ga doen. Misschien even Cairns in, want ik moet nog steeds de sleutel laten maken, of misschien weer een relax dagje. Het einde van de vakantie zit eraan te komen en een beetje bijkomen kan ook geen kwaad. In vier weken (want vandaag zit ik precies vier weken in Australië) heb ik een hoop kilometers gereden en een hoop verschillende indrukken gehad. Ik ben blij dat ik overal een blog van bijgehouden heb en foto’s heb gemaakt, want als je me vraagt waar ik allemaal geweest ben, dan moet ik heel diep nadenken.

Voor nu een fijne dag in Nederland en tot morgen!