Dag 27: "It’s another day of sun"

Heerlijk om wakker te worden in een comfortabel, tweepersoonsbed, in je eentje. Ik had geen zin om er een vroege dag van te maken, dus had de wekker om 08:00 uur gezet. Iets voor de wekker werd ik wakker, dus besloot ik een stukje The Crocodile Hunter te kijken op YouTube. Heerlijk ontspannen. Tegelijkertijd zat ik te bedenken wat ik vandaag op het eiland zou doen. Waar ik voor kwam, koala’s, had ik al gezien en de wallaby’s (waarvan ik niet wist dat ze er waren), heb ik ook gezien. Ik besloot om eerst rustig aan te douchen, tanden te poetsen en aan te kleden voordat ik ga bedenken wat het plan is.

Rond 09:30 uur was ik klaar met alles en had ik mijn koffertje ingepakt. Ik bracht deze naar de receptie en leverde de sleutel in. De vrouw bij de receptie (dezelfde als gister) vroeg wat ik uiteindelijk gedaan had gister en wat ik vandaag ga doen. Ik vertelde kort alles en vertelde dat ik geen idee heb wat ik vandaag ga doen. Ze wenste me een fijne dag en zei dat ze hier vanmiddag ook zou zijn als ik mijn koffertje weer op zou halen.

First things first, een ontbijtje. Aangezien ik niets bij me had vanuit de auto, besloot ik een ontbijtje te halen. Dit kon om de hoek bij een tentje. Ik bestelde de English Breakfast Board. Heerlijk zo’n ontbijtje: worstjes, spek, toast, bonen en alles wat er op zo’n plaat hoort. Hier kon ik goed van genieten en een goede bodem voor vandaag leggen. Tijdens het ontbijt keek ik op het internet wat ik nog kon doen op het eiland.

Ik zag dat er twee scheepswrakken zijn te vinden. Een is alleen voor duikers (en ik had mijn zwembroek niet bij me…), de SS Yongala (waar ook nog een moord is geweest in 2003!), en de SS Adelaide (deze ligt in het water, maar is wel zichtbaar). Ik besloot de tweede optie te doen, de SS Adelaide. Ik vroeg aan de barman waar ik dit wrak kon vinden. Hij vertelde me dat het aan de andere kant van het eiland is. Ik zocht het op en zag dat het goed twee uur lopen zou zijn. Dat had ik graag willen doen, maar ik wilde de ferry van 15:00 uur halen. Dus twee uur heen en twee uur terug zou krap worden. Ik besloot om te lopen naar de terminal, daar de bus te pakken (anders moest ik namelijk goed een half uur op de bus wachten, kan ik beter lopen).

Aangekomen bij de terminal, kwam de bus vrij snel aan. Ik stapte in, vertelde waar ik heen wilde, betaalde de chauffeur en ging zitten. Hij zei dat hij me zou vertellen wanneer ik uit moest stappen, top! Ik zat lekker en na iets van een half uur hoorde ik mijn stop. Ik stapte uit en de chauffeur vroeg of ik wist waar ik naartoe moest lopen. Ik gokte wat en hij vertelde dat het klopte. Ik bedankte de vriendelijke man en begon met lopen.

Het was ondertussen weer goed warm (dik 25 graden), maar ik had mijn flesje water bij me, dus alles kwam goed. De wandeling was niet heel bijzonder, ik liep langs een golfclub en daarna een lang stuk op de weg. Na verloop van tijd kon ik links afslaan en de weg vervolgen op een zandweg. Ik hoopte nog een ‘death’ adder tegen te komen, maar helaas. Ik kwam steeds dichterbij, want ik hoorde (en rook) de oceaan.

Het was eb, maar nog niet eb genoeg om naar het scheepswrak te kunnen lopen (en ik was ook een beetje de verkeerde kant op gegaan daarvoor). Ik stond van een afstand te kijken naar, wat ik denk, het scheepswrak. Het zag er best vredig uit, met bomen enzo. Nou maar hopen dat het niet stiekem een eiland was. Ik probeerde nog te seinen naar een bootje dat geankerd was in het water, maar ze zagen me niet. Ik hoopte dat zij me naar het wrak konden brengen. In plaats daarvan bleef ik een beetje hangen op het strandje daar.

Na een tijdje besloot ik terug te gaan. Ik had zin om het stuk te lopen, maar het werd steeds warmer (of zo voelde dat in ieder geval). Dus besloot ik naar een bushalte te gaan. Daar bleek dat het goed een uur zou duren voor er een bus zou komen. Dan maar beginnen met lopen. Helaas was mijn water al op, dus dat zou nog spannend worden.

Na een tijdje gewandeld te hebben (ik had ondertussen ook een mooie stok gevonden), kwam ik bij een hostel aan. Daar besloot ik om even wat water te kopen. Het hostel stond in de buurt van een bushalte en de bus zou over vijf minuten komen. Fijn, dan kan ik de bus toch nog pakken. Ik stapte in, vertelde waar ik naartoe wilde en betaalde de beste man weer.

Half uurtje later zat ik weer bij de Arcadia Village Motel. Ik pakte mijn koffer, vertelde de receptioniste wat ik gedaan had en bedankte haar voor de goede zorgen. Ik besloot om nog even naar de bistro te gaan om daar te wachten tot ik zou vertrekken. Daar zat ik een beetje te lezen en rond 14:00 uur besloot ik om weer te lopen naar de terminal. De wandeling was lekker warm en duurde een half uurtje en ik zag een beetje Nederlands trots op de lantaarnpaal. Ik was dus mooi op tijd voor de ferry. Tijdens het wachten las ik lekker verder.

Iets voor 15:00 uur kwam de ferry aan en niet veel later kon ik opstappen. Ik pakte mijn boek weer en begon verder te lezen. Hoe mooi de omgeving ook is, ik had even zin om lekker te lezen. Niet veel later hoorde ik veel mensen lawaai maken. Ze zagen dolfijnen springen. Ik raakte toch even geïnteresseerd en keek mee. Daar zag ik inderdaad dolfijnen springen en salto’s maken. Toch fijn dat ik even opkeek vanuit mijn boek.

Om 15:30 uur kwam ik weer aan op het vaste land. Ik zocht een plek om te slapen via WikiCamps en liep naar de auto. De rit zou vier uur duren en mij bij Palm Cove brengen (iets boven Cairns). Toch voelde dit niet helemaal goed. Ik was best nog wat moe van de afgelopen dagen en vier uur rijden leek me uiteindelijk niet heel verstandig. Ik stopte bij een benzinepomp, vulde de auto, deed boodschappen bij Woolworths (voor de Lion King poppetjes, voor Senna) en besloot om minder te rijden. Ik zocht naar een plek wat maximaal 3 uur hier vandaan is.

Uiteindelijk vond ik Kurrimine Beach Holiday Park in Kurrimine. Dit was 2,5 uur rijden, dus prima te doen. Wel zou het al goed donker zijn voordat ik aan zou komen, dus ik hoopte dat ik nog in zou kunnen checken als ik aankom. Ik stapte in de auto en begon de reis. Ik had voor de zekerheid een Redbull gekocht voor onderweg, zodat ik even een energieshot zou krijgen. Dit hielp goed en ik was goed om te gaan.

De reis verliep weer soepel. Weinig te doen, mooie omgevingen en niet te druk op de weg. Ik reed zelfs langs de originele “Pub with no beer” in Ingham (het liedje ‘Pub with no beer’ van Slim Dusty is hierop gebaseerd). Rond 18:00 uur werd het echt wel donker en ik moest nog een uur. Dat is spannend, want donker is echt donker hier, aangezien ze weinig lantaarnpalen aan hebben (zeg maar gerust geen lantaarnpalen aan hebben). Dus veel met groot licht rijden, als er een tegenligger komt het groot licht uit doen en hopen dat de tegenligger hetzelfde doet.

Om 19:15 uur kwam ik aan op de camping. Ik liep naar de receptie en kon nog inchecken. Helaas besloot hun computer om uit zichzelf up te daten, dus moest alles ineens weer analoog. Gelukkig was er een collega die wist welke plek vrij was en had ik contant bij me. Ik betaalde, reed naar mijn plek en pakte gelijk mijn avondeten. Ik liep naar de kampkeuken en begon te koken. Er waren meerdere mensen die dit idee hadden, dus het was nog best een gezellige boel. Ik raakte aan de praat met een ouder Australisch koppel die ook aan het reizen waren. Toen het eten op was, zeiden we gedag tegen elkaar. Ik moest nog afwassen, dus ik bleef nog even. Tijdens de afwas raakte ik aan de praat met een (soort van) Australisch gezin (vader uit Nieuw-Zeeland, maar woont bijna heel zijn leven in Australië, moeder uit Thailand en hun twee dochters). Ook dit was gezellig en we liepen samen terug naar de tent/auto. Daar bleek dat ze tegenover mij zitten. Ik praatte nog een beetje met ze en zag dat ze een kat (Lukcy) bij zich hebben, dan blijf ik sowieso wel hangen! Ik praatte nog een tijdje met deze man en rond 22:00 uur zeiden ook wij gedag tegen elkaar.

Ik maakte me klaar om naar bed te gaan en daar lig ik nu. De blog van vandaag is bijna klaar en ik kan dus weer lekker slapen in de auto. Morgen wil ik weer redelijk op tijd vertrekken, maar nu wel echt naar Daintree. Dit is ongeveer drie uur rijden, dus goed te doen. Ik heb al een camping gevonden en zit nu te twijfelen of ik een nacht of twee nachten ga blijven. Maar dat is een zorg voor Gido van de toekomst. De Gido van het moment gaat lekker slapen en zich niet druk maken hierover. Welterusten en tot morgen!