Dag 11: “And I think to myself: ‘what a wonderful world’”

De dag begon weer lekker vroeg, rond 04:00 uur werd ik even wakker. Omdat ik WiFi had op de camping, keek ik even naar mijn berichten (het is ten slotte nog de tijd dat jullie in Nederland wakker zijn). Ook plaatste ik een foto van mijn pasgeboren neefje, omdat iedereen in de wereld mag weten dat ik een trotse oom ben. Gelukkig viel ik daarna weer in slaap tot een uurtje of 07:45 uur.

Ik had een langzame start vanmorgen en dat is ook wel eens lekker. Ik maakte mijn auto weer rij klaar, kleedde mezelf aan, poetste mijn tanden en maakte een heerlijk ontbijtje. Ook al was het ontbijt in het hotel natuurlijk erg lekker, kan ik ook wel erg genieten van dit zelfgemaakte ontbijt. Ik zette mijn stoeltje weer bij de auto en ging zitten met mijn boterhammen en glas melk (is goed voor elk).

Ondertussen zag ik dat de andere mensen die op de camping stonden al klaar waren om te vertrekken. Mijn buren werden net wakker. Orfi (die ik gister ontmoet had) was vanmorgen al vroeg vertrokken om te genieten van een wandeling. Na een langzame start, waarbij ik met de buren aan het praten was, kwam Orfi op een gegeven moment weer terug in zijn dikke SUV. We raakten met zijn allen aan de praat en besloten rond een uurtje of 10 dat het wel welletjes was. De mensen die ik had ontmoet vertrokken richting Wentworth Falls en ik had mijn zinnen gezet op het noorden.

Ik ruilde de koude Blue Mountains in voor het zonnige Nelson Bay. Dit was een goede drie uur rijden, dus ik had nog een lekker ritje voor de boeg. De rit verliep gemakkelijk. Ik stopte onderweg bij een klein dorpje, in de hoop een zonnebril te kunnen kopen en eventueel zo’n te gekke Australische hoed. Helaas was er niet veel te kopen in dat dorpje, dus ging ik er ook vrij snel weer weg. In de auto (voordat ik weer ging rijden) zocht ik op hoe lang het zou duren voordat ik in Noosa zou zijn (daar waar een achterneef, zijn vrouw en achter-achter nichtje van mij wonen). Dat zou vanaf Nelson Bay nog een goede 9 uur zijn. Dat is te doen, met wat tussenstops.

De rit naar Nelson Bay ging voor een groot deel over de Pacific Highway en wat een ervaring was dat zeg. Jammer dat ik zelf moest rijden, want de omgeving die ik zag was schitterend! Vooral toen ik over de bruggen reed, die meters hoog boven de rivieren hangen. Als ik kon stoppen op een snelweg, had ik dat wel honderd keer gedaan en van het uitzicht genoten.

Hoe dichter ik bij Nelson Bay kwam, hoe anders de omgeving werd. En op nog maar 20 minuten afstand van de camping waar ik naartoe ging, kwam ik eindelijk een hoop kangoeroes tegen. Helaas kon ik weer niet stoppen, maar ik heb ze wel gezien! Ik zat te juichen achter het stuur (maar wel veilig natuurlijk). Ook zag ik overal bordjes met kangoeroes en koala’s (over dat ze gewond kunnen zijn en welk nummer je dan moet bellen). Gelukkig kwam ik ze niet tegen (want ik wil geen gewonde dieren zien), maar jammer genoeg kwam ik ze ook niet tegen (op de kangoeroes na dan). Dus mijn volgende missie wordt koala’s spotten!

Bij de camping, Middle Rock Holiday Resort, aangekomen, moest ik mezelf inchecken. Daar kreeg ik korting, omdat ik van deze camping gehoord heb via WikiCamps. Hallelujah en dankjewel WikiCamps! Voor $20 dollar heb ik een lekker plekje, warme douche, kookgelegenheid en onbeperkt WiFi, niet slecht zou ik zeggen! De vrouw achter de receptie vertelde me over de mooie plekken in de omgeving. Het eerste wat ze vertelde was Boat Harbor. Vanwege de migratie van de walvissen is dit plekje momenteel enorm populair, want vaak zijn de walvissen daar te zien. Ook raadde ze me aan om een walvissen cruise te doen, zodat je dichtbij de walvissen kunt komen. Eerst wilde ik even zien of de walvissen er wel echt waren.

Na gauw naar mijn plekje gereden te hebben om te zien waar die is, reed ik door naar Boat Harbor. Alleen de omgeving al was genoeg reden om gelukkig te worden. Maar toen ik eenmaal op het plateau stond (er waren er meer die dat idee hadden), kon ik de spuitgaten van de walvissen zien. Schitterend! En als dat nog niet genoeg was, zag ik ook nog dolfijnen die aan het rondduiken waren in de golven. Wat een fantastische dag was dit vandaag qua dieren! Ik liep nog een stukje naar voren (lekker klimmen en klauteren) om nog meer mooie foto’s te maken. Helaas was het lastig om foto’s van de walvissen te maken, maar de omgeving was minstens zo schitterend. De oceaan was ruig en dat gaf een mooi beeld van water die tegen de rotsen botsten.

(dolfijnen, morgen hoop ik walvissen te kunnen fotograferen!)

Ik raakte aan de praat met een Australische vrouw (wiens verjaardag het was vandaag) en die vertelde me over Harvey Bay. Dat is blijkbaar de plek waar alle walvissen naar toe migreren om zich voort te planten. Blijkbaar ligt dat op de route naar Cairns, dus die ga ik mooi meepakken! Na zeker wel een uur met die vrouw gepraat te hebben, genoten te hebben van het uitzicht en hier en daar een walvis gespot te hebben, besloot ik weer om terug te gaan richting de camping (wat maar vier minuten rijden is).

Op de camping aangekomen besloot ik om het nog een keer te proberen en mijn broer te bellen. Nu lukte het wel en kon ik eindelijk mijn neefje zien! Wat een schatje is het! Ik praatte een beetje met mijn broer over mijn avonturen en wat mijn plan verder nog is. Na het bellen van mijn broer, belde ik mijn ouders (die nu in Zweden zijn om op Alicia te passen en om de baby te zien). Daar vertelde ik hetzelfde en hingen we weer op. Ik probeerde nog even wat koala’s te spotten, maar dat was geen succes. Wel een hoop kookaburra's gezien en een schitterende lucht.

Daarom besloot ik maar om de weg naar het strand te pakken vanaf de camping. De zon begon al flink onder te gaan, dus het was mooi schemerig. De wandeling was kort en het uitzicht was weer verbluffend. Door de ondergaande zon was de lucht roze en blauw. Daarnaast was het een soort van mistig, door de onstuimige oceaan. Dit gaf een heerlijk, creepy vibe. Ook dit is moeilijk om op de camera vast te leggen, maar je moet me maar op mijn woord geloven.

Toen ik terugliep naar de camping was het al pikkedonker. Dat maakte de vijf minuten wandeling een soort van spannend, maar daar houd ik wel van. Bij mijn auto aangekomen maakte ik mijn bed op en pakte ik mijn gasstelletje, pan en noodles. Ik liep naar de keuken toe en kookte wat water, bereidde de noodles en dronk het laatste biertje wat ik nog over had (je weet wel, blog Dag 6). Ondertussen kwamen de drie overige gasten die op de camping verblijven ook weer terug van het zwembad. Dit blijken Nederlanders te zijn op work-holiday. Ik at mijn eten rustig op en praatte een beetje met ze, terwijl zij aan het koken waren.

Nu zit ik aan de tafel in de keuken, nog steeds in korte broek. Zoals je misschien nog kunt herinneren zat ik gister te bevriezen tijdens het eten. Wat een drie uur durende rit voor verschil kan maken in temperatuur, ongelofelijk!

Ik ga zo weer lekker naar bed en probeer vroeg op te staan voor een strandwandeling met zonsopkomst. Daarnaast ga ik de walvissencruise doen, die ik al voor geboekt heb bij de receptie. Dit is om 10:00 uur, dus mooi op tijd. Nu nog even een boekje lezen en rustig in slaap vallen en nagenieten van al het moois dat ik vandaag gezien heb, of in Louis Armstrongs woorden:

I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world

Welterusten!