Dag 9: "'Cause you're a sky, you're a sky full of stars"

Mijn laatste ochtend in Sydney is aangebroken en wat zal ik de stad missen zeg! Er is zoveel te zien en ten doen, maar ‘helaas’ had ik maar twee dagen. Ik kan het natuurlijk zelf invullen, maar ik wil nog meer de het land zien, dus kan ik niet te lang blijven hangen op een plek. Daarnaast geeft het ook weer een reden om nog een keertje terug te komen naar deze fantastische stad!

Nog steeds nagenietend van het spektakel dat ik gisteravond heb gezien, werd ik rustig wakker rond 07:00 uur. Normaal vind ik dat vreselijk, maar nu word ik natuurlijk wakker en voel ik me niet moe. Gebeurde dat maar eens als ik moet werken, dat zou lekker zijn! Ik pakte de meeste spullen alvast in en nam een lekkere, warme douche. Ook dit zal waarschijnlijk een van de laatste keren zijn dat ik een goede douche heb, want ik weet niet wat ik onderweg tegen ga komen. Even lekker van genieten dus! Na het douchen liep ik naar beneden voor een ontbijtje.

Ook nu zorgde ik ervoor dat mijn ontbijt goed vullend is. Ik moet vanmiddag, als ik de auto heb, wel even boodschappen doen, maar dat is meer bedoelt voor het avondeten en voor de dagen daarna. Dus kom maar door met die bacon, worstjes, scrambled eggs, toast en alles, want ik moet er een hele dag op willen teren!

Na het ontbijt ging ik weer even terug naar mijn kamer om de allerlaatste dingen te pakken. Dubbelchecken of ik echt alles had en de deur voorgoed achter me op slot doen en uitchecken. Dit ging allemaal vrij vlot. Bij het uitchecken vroeg ik of ik mijn bagage heel even mocht dumpen, want ik moest nog een magneetje van Sydney kopen voor iemand. Een speciaal verzoek, die ik natuurlijk niet kan weigeren.

Het zoeken naar een souvenirwinkeltje is nog verrekte lastig in zo’n grote stad. Waar je sommige steden hebt waar ze om de 2 meter staan, moet je in Sydney echt zoeken. Gelukkig is Google Maps op zulk soort momenten je beste vriend. Na een laatste keer rondgestruind te hebben in Sydney was het moment toch echt daar om deze fantastische stad te verlaten.

Ik haalde mijn spullen op in het hotel en liep naar het station. Daar kocht ik een ticket (wat niet makkelijk was, want het apparaat was kapot en moest op zoek naar een ander, die heel erg anders stond). Uiteindelijk ook dat voor elkaar gekregen en kon ik vertrekken. De trein moest me terugbrengen naar Sydney Airport, waar ik ergens in de buurt de auto zou kunnen halen.

Dit leek allemaal zo gemakkelijk, maar aangekomen op het vliegveld, bleek ik niet de domestics terminal te moeten hebben, maar de international terminal. Dit kostte een hoop tijd (en geld, want ik moest een nieuwe ticket kopen). Maar mijn regel is: ‘als je op vakantie bent, dan doen we niet aan stress.’ Dus ik had geen stress, ik liep gewoon een beetje rond en hoopte dat de WiFi het op een gegeven moment zou doen. Die bleek niet mee te willen werken in de eerste terminal waar ik was. Ik kwam een medewerker van Qantas (vliegmaatschappij) tegen en die zei dat het best een eindje weg was hier vandaan. Hmm, wat nu dan? Gelukkig werkte Maps.Me op een gegeven moment een beetje mee en toen zag ik dat het misschien handiger zou zijn als ik naar de internationale terminal zou gaan. Ik kocht weer een treinkaartje en stapte uit bij de volgende halte.

Hier zocht ik naar iets dat leek op Jucy (het huurbedrijf). Niets te zien. Daarna maar naar de infobalie gegaan en daar gevraagd. Zij gaf met het telefoonnummer van het bedrijf. Ik belde ze op en kreeg de instructie om de gele bordjes te volgen met ‘Pick up express’, naar P7 en dan de ‘2 minute bay’. Volg jij het nog? Ik ook niet. Toch is het allemaal goed gekomen en kwam ik aan op de plek waar ik moest zijn. Daar werd ik opgehaald door een busje van Jucy, die mij vervolgens afzette bij het kantoor.

In het kantoor moest ik de nodige dingen ondertekenen. Bla bla dit en bla bla dat. Dit is verzekerd, dit niet. Je weet wel. Na dat alles, kreeg ik uitleg over hoe de auto werkt (het is een automaat en dat ben ik niet gewend, dus fijn dat ik daar uitleg over kreeg). Maar ook hoe het bed uitgevouwen moet worden, hoe het gasstelletje werkt en dat soort dingen. Daarna nog even rond de auto lopen om te kijken waar schade is, zodat ik die niet hoef te betalen.

Toen was het zover! Ik heb mijn ‘huis-op-wielen’ en ik kan gaan. Met gezonde spanning startte ik de auto en reed ik richting de Blue Mountains. Ik had Maps.Me aangezet en die gaf aan dat ik er iets meer dan 1,5 uur over zou doen tot ik bij de camping Mount York Campground zou zijn. Dat is goed te doen. Ik reed de straat uit, ging naar recht (bleef in mezelf mompelen dat ik links moest blijven rijden), keek goed alle kanten op en kwam bij een tunnel terecht. File… dat is een goed begin. Gelukkig kreeg ik daardoor wel de tijd om de auto een beetje te leren kennen. Ik besloot om nog geen muziek op te zetten, want ik wilde me goed kunnen concentreren.

De weg in de tunnel duurde een tijdje, maar eenmaal uit de tunnel kon ik doorrijden. Dan gaat het nu echt beginnen. Ik zat best gespannen achter het stuur en bleef heel netjes links rijden. Inhalen deed ik niet, want dat vond ik te gevaarlijk. Goed kijken of ik op de weg moest blijven of dat ik een baan op moest schuiven, vanwege een afrit. Toen kwam er een afrit en zag ik een groot winkelcentrum, met onder andere Woolworths (een supermarkt). Ik besloot om daar even te stoppen en boodschappen te doen. Geen luxe Ibis Hotel ontbijt meer, maar gewoon normaal ontbijt.

Ik heb een tijdje rondgelopen in de supermarkt om te kijken of ik echt alles heb. Volgens mij wel, dus kun ik terug naar de auto. Daar at ik mijn lunch even op en ging ik weer op weg. 1,5 uur te gaan, dit gaat lukken! Voor nu heb ik de playlist aangezet en is de roadtrip echt begonnen. Ik voelde me al zelfverzekerd genoeg in de auto. Alles ging vrij soepel en ik heb maar een keer een afslag gemist en moest ik een beetje omrijden, niet slecht!

De rit naar de Blue Mountains was mooi, denk ik? Dat is het nadeel van zelf rijden, je kunt niet lekker om je heen kijken. Helemaal niet als je voor het eerst aan de verkeerde kant rijdt, met het stuur aan de verkeerde kant. Maar de keren dat ik om me heen kon kijken, zag het er mooi uit.

Tegen een uurtje of 17:00 uur kwam ik aan op de camping, nadat mijn navigatie me een klein beetje in de steek had gelaten. De laatste 20 kilometer had ik geen weg meer op mijn scherm, maar gaf het nog wel aan na hoeveel kilometer ik naar rechts moest. Op goed vertrouwen gewoon doorgereden en dat is gelukt! Ik kwam aan bij Mount York Campground en wat is het schitterend. Het is een gratis ‘camping’ (het is meer gewoon een stuk vrije natuur, met toiletten), waar je met de auto kan staan of waar je een tent neer mag zetten.

Ik parkeerde mijn auto naast een busje waar een stelletje zit. De vrouw zat bij het vuur gitaar te spelen en de man was aan het klussen in zijn busje. Ik vouwde mijn bed uit, maakte mijn bed op, trok mijn warme kleding aan (het voelt echt als winter bovenop de berg), ruimde de boel een beetje op en pakte mijn campingstoeltje en ging bij het vuur zitten. Daar maakte ik kennis met Yana en haar vriend Sam. Terwijl Sam nog steeds een beetje aan het klussen was, raakte in aan de praat met Yana over van alles en nog wat. Na verloop van tijd gingen ze bezig met hun eten opwarmen. Ik had niet zo’n trek, dus ik bleef bij het vuur zitten.

Ondertussen begon het al flink donker en nog kouder te worden. Ik ging dichter bij het vuur zitten en zag twee mensen op me af komen. Opgewekt begon de vrouw zich voor te stellen (Claire) en een praatje met me te houden. De man (Dwayne) was ook goed gemutst en maakte de ene grap na de andere. Ze zeiden dat ze elke dinsdag naar deze plek komen om soep uit te delen, omdat het zo koud is. Of ik ook trek had in een beetje soep. Ik had het best koud, dus een kopje soep sloeg ik niet af. We raakten aan de praat over de sterren (die echt waanzinnig goed te zien zijn hier, wat schitterend!) en over reizen. Sem kwam zijn busje uit en mengde zich in het gesprek en vertelde een hoop over de sterren en de satellieten. Claire liet ons zien waar de Scorpio was en hoe we het zuiden konden vinden aan de hand van twee heldere sterren. Ook was de Melkweg goed te zien. Om 18:30 uur vertrokken Claire en Dwayne weer (van Claire kreeg ik nog een koala-sleutelhanger, voordat ze wegging) en kwam Yana het busje uit met het eten voor haar en Sem. Ze boden mij ook eten aan, maar ik had nog steeds niet zo’n trek. We bleven nog even zitten en praten verder over van alles. Rond 19:45 uur was het toch wel een beetje tijd om richting bed te gaan. Het werd alsmaar kouder en het is pikkedonker. Het vuur werd geblust en ik liep naar mijn auto toe.

Daar zijn we nu. Ik lig in mijn bed, in mijn auto en schrijf deze blog. Ik heb hier totaal geen WiFi, dus ik kan niet zeggen wanneer de blog online komt. Maar wat ik wel weet is dat dit een enorm gevoel van vrijheid geeft. Ik zit midden in de natuur, boven op de berg. Ik ontmoet wildvreemde mensen en heb een schitterende sterrenhemel boven me. Wat een vrijheid en wat een genot. Dit gaan nog vier enorm leuke weken worden! Maar voor nu is het (om 20:30 uur) tijd om te slapen. Welterusten!