Dag 7: “I thought I’d move to Sydney to get a little piece of the city life...”

Welcome to Sydney baby! Vanmorgen vroeg vertrokken naar het vliegveld om het vliegtuig naar Sydney Airport te pakken. Laat me het verhaal vertellen hoe dat vanmorgen allemaal ging.

Ik heb, voor het eerst sinds ik in Australië ben, een hele nacht doorgeslapen. Ik ging rond 20:30 uur slapen en werd om 05:00 uur wakker om naar het toilet te gaan. Om 05:45 uur ging de wekker, want ik zou om 06:15 uur opgehaald worden door Manon, die mij vervolgens af zou zette bij het vliegveld. Gelukkig had ik de avond daarvoor al mijn spullen ingepakt, dus daar hoefde ik met niet meer druk om te maken. De ouders van Kate waren ook wakker om mij uit te zwaaien en zodat ik alles kon vinden. Rond 06:05 uur kwam ik beneden met al mijn spullen en helemaal klaar voor de dag. Daar dronk ik samen met de ouders een kopje thee/koffie en praatten we nog even wat na. Om 06:15 uur kreeg ik een appje van Manon dat ze voor de deur stond. Ik pakte mijn spullen en liep naar de auto. Daar bedankte ik de ouders nog een keer en kreeg ik te horen dat ik de volgende keer, als ik weer terug ben in Melbourne, weer welkom ben. Altijd fijn om te horen!

De rit naar het vliegveld verliep lekker vlot. Manon en ik zaten in de auto te praten over van alles en nog wat en voor we het wisten waren we er al. De rit duurde ongeveer 45 minuten, maar leek na 10 minuten al voorbij te zijn. Rijden op de Beach Road in het donker is schitterend, vanwege alle lichtjes die ik zag aan de overkant. Ook de Melbourne Eye (soort van London Eye maar dan in Melbourne, duh!) was schitterend verlicht. Manon zette me af bij Terminal 3 en vandaar kon ik lopen naar Terminal 4 om mijn tas in te checken. Dit alles was zo gepiept.

Toen de tas was ingecheckt, liep ik naar de bagage controle, waar mijn handbagage werd gecontroleerd. Ook dit ging erg soepel en vlot en kon ik doorlopen naar Gate 49. Daar aangekomen, kort stukje lopen, moest ik nog even een paar minuten wachten tot ik kon boarden. Toen het moment daar kwam, werd de handbagage gewogen. Ik mocht 7 kilo meenemen, maar kreeg van de ouders van Kate nog de resterende biertjes mee (daar kan ik vanavond lekker van genieten) en van Manon nog de bus Pringles. Nou wil ik niet zeggen dat mijn koffer daardoor per se te zwaar was, maar het zal wel een deel van het verschil zijn. Omdat mijn koffer dus te zwaar was, moest ik even $60 aftikken. Jammer, maar helaas, zulke dingen gebeuren. Daar stond ik dan, een boek in mijn handen (The Road van Corman McCarthy leek me een goed boek, vanwege de roadtrip die ik ga doen. Al hoop ik dat die van mij niet zo miserabel is als die in het boek.) In het vliegtuig dus maar gelezen, want veel meer kon ik niet doen.

In het vliegtuig gebeurde niet veel. De vlucht duurde ook maar 1 uur en 25 minuten, dus zoveel kan er niet gebeuren. Voor me zat een vrouw die ergens last van had, maar geen idee wat er precies was. Ze had de hele tijd haar hand bij haar hoofd en oor, dus dat zal er iets mee te maken hebben. Om 09:50 uur waren we geland (en rond 08:30 uur stegen we op) en kon ik doorlopen naar de bagageband. De enige angst die ik had, was dat de flesjes bier kapot zouden zijn gegaan. Gelukkig was dit niet het geval. Ik hoefde nog geen 5 minuten te wachten tot al mijn bagage aanwezig was. Dus kon ik de reis voortzetten.

Ik liep door het vliegveld en zag het bordje ‘Train’. Eerlijk is eerlijk, er kunnen wel een aantal kilo’tjes af, dus ik volgde het bordje. Helaas bleek het een trein te zijn en geen sportschool. Toen maar de trein gepakt richting Sydney Central Station. Deze reis duurde iets van een kwartier. Toen ik uitgestapt was begon de zoektocht naar een slaapplek. Gelukkig had ik Maps.Me gedownload en daar kon ik hotels vinden. Nu maar hopen dat er nog een plekje is. Na een beetje rondstruinen, kwam ik aan bij Ibis World Square. Het mooie aan Ibis is dat je weet wat de kwaliteit is. Daar naar binnen gegaan en een kamer voor twee nachten geboekt. Ik vond het wel belangrijk dat ik deze twee nachten nog even goed kan slapen, voordat ik aan mijn roadtrip begin.

In mijn kamer aangekomen (14e verdieping, kamer 1409) zette ik mijn iPhone op de oplader met een muziekje aan en stelde ik het bier veilig in de koelkast. Dat wordt smullen vanavond! Ook was dit het ideale moment om mijn korte broek uit de tas te halen en mijn slippers. Hier in Sydney, ondanks dat het winter is, is de temperatuur een stuk warmer. Daarnaast heb ik mijn vieze kleding uit de tas gehaald en gewassen in de wasbak. Lekker ‘back-to-basic’, maar het werkt wel! Niet alles is nog gewassen, maar een aantal dingen hangen te drogen. Daarna was het tijd om de stad in te gaan.

Korte broek? Check! Slippers? Check! Capitool Reisgids? Check! Ik ben er klaar voor om Sydney te ontdekken. En wat is nou het beste om als eerste als doel te hebben dan het Operahuis? Het doel was gezet, ik ga struinen door Sydney en ik wil uiteindelijk uitkomen bij het Operahuis. Het duurde erg lang om daar te komen, want ik was vrij vaak afgeleid en van de route afgeweken. Maar dat is ook niet zo raar, want wat is Sydney een mooie stad. Met de reisgids (die ik dus eind november al gekocht had, weet je nog van ‘Dag 1: “And I will go to the farthest place on Earth I know”’?) paraat kon ik veel informatie vinden over alle bezienswaardigheden.

Mijn route begon vanaf het hotel richting Hyde Park. Nee, niet die in Londen, maar echt die in Sydney. Bij dit park stonden een aantal mooie gebouwen. Ook zag ik een aantal mooie vogels met lange snavels. Ik heb geen idee wat voor vogels dat zijn, maar ze zagen er wel mooi uit. Vanuit het park zag ik ineens een hoog gebouw. Dit bleek de Sydney Tower te zijn, check! Daar wil ik ook in. Bij het park stond een kathedraal, de St. Mary’s Cathedral. Daar ging ik naar binnen en zag, zoals ik gewend ben, een schitterend interieur.

Vanuit de kathedraal liep ik een beetje langs het park heen en zag ik nog wat gebouwen. Mijn route vervolgde ik naar de Sydney Tower (welke ver uit de buurt van het Operahuis is). Deze toren is zo gebouwd dat het aardbevingen en extreem harde wind kan doorstaan. De toren zit verstopt in een winkelcentrum, dus daar moest ik eerst in. Al gauw zag ik waar ik moest zijn en kocht ik een kaartje. Het kaartje bevatte toegang tot een 4D-film (die over Australië en Sydney ging, niet heel erg boeiend eerlijk gezegd) en toegang tot de lift die me naar boven zou brengen.

Boven aangekomen had ik een schitterend uitzicht over Sydney. Toen ik in Februari in Dubai was ben ik de Burj Khalifa opgegaan (hoogste gebouw ter wereld), maar het uitzicht daar was veel minder indrukwekkend dan wat ik hier zag. De haven kwam mooi in beeld, het Operahuis, de Royal Botanic Gardens, alles was schitterend om te zien. Hier bovenop de toren had ik ook WiFi, dus vond ik het wel leuk om even mijn ouders te bellen. Helemaal omdat het daar nog maar 05:00 uur was, dus lagen ze nog lekker te slapen. Gelukkig nam mijn moeder wel op en kon ik haar dit schitterende beeld laten zien. Ik probeerde ook mijn broer te bellen, maar die was zo slim geweest om zijn geluid uit te zetten.

Na een tijdje genoten te hebben van het uitzicht, stond ik weer bij de lift om naar beneden te gaan. Daar hoorde ik een medewerker tegen haar collega zeggen dat ze graag eens naar Nederland zou willen. Dit leidde tot een kort gesprek tussen mij en haar over Nederland. Ze zag het wel zitten om flink te wandelen daar, want “het is daar zo lekker plat.” Tja, daar kan ik haar geen ongelijk in geven.

Vanuit de toren liep ik weer richting het Operahuis. Ik naam de mooie route, via de RoyalBotanic Gardens. Deze tuin is gigantisch (30 hecatre) en schitterend! Iets verderop bij de tuin, zag ik het conservatorium van Sydney. Daar was vandaag een soort van muziekfestival bezig. Hier ben ik niet naartoe gegaan, want ik ben hier maar twee dagen en die wil ik graag besteden aan het bezoeken van de stad. Vanuit het conservatorium kon ik weer verder de tuin in. Nu kwam ik in de buurt van het water, waar ook het Operahuis aan verbonden is. Wat een schitterend beeld was het water dat klotste op de kant en golfde. Ik liep langs het water en zag langzaamaan de karakteristieke vormen van het Operahuis.

Daar stond ze dan, in al haar glorie. Wat een megagebouw en schitterend van de buitenkant. Ik zeg van de buitenkant, want ik mocht niet naar binnen. Voor het eerst in mijn leven werd ik als een soort van terrorist gezien, want ik had een buidel waar twee water bidonnetjes inzaten. De bewaker vertrouwde het niet en daarom mocht ik niet naar binnen. Agh, allemaal onderdeel van de ‘Australian experience’ zeg ik dan maar.

Doorlopend vanaf het Operahuis liep ik over de Writers walk, langs de Circular Quay met een uitzicht op de Sydney Harbor Bridge. Daar genoot ik van het uitzicht en zocht ik iets om te eten. Ik had ten slotte in de ochtend niet ontbeten, want om 06:00 uur eten is mij te vroeg en heb, naast de kleine hapjes die ik meegekregen had, nog niets gegeten. Ik vond een Fish & Chips tentje en bestelde daar wat vis en patat. Met een schitterend uitzicht, genoot ik van mijn late lunch (15:30 uur) en vroege diner (15:30 uur).

Na het eten liep ik door naar de andere kant van de Circular Quay, waardoor ik een ander perspectief van het Operahuis had. Aan deze kant zag het gebouw er nog mooier uit! Dus pakte ik de camera er weer bij en schoot ik weer honderd plaatjes van hetzelfde gebouw. Iets verderop van waar ik was zag ik the Museum of Contemporary Art, Cadman’s Cottage, Sailor’s Home en Campbell’s Storehouses. Allemaal schitterende gebouwen, met een mooie geschiedenis.

Toen kwam ik in de wijk The Rocks uit. Deze wijk speelde een essentiële rol in de ontwikkeling van Sydney. Tegen 1900 was het een broeinest van ziekten. Maar tegenwoordig is het een pittoresk straatje, waar vandaag ook een marktje was. Ik liep onder een brug door, waar ik aan mijn rechterhand een klein kerkje zag (volgens mij de Garrison Church) en liep ik naar de Hero of Waterloo.

In deze pub (vroeger een herberg) haalde ik een lekkere pint en genoot ik van de livemuziek die er was. Ook belde ik hier mijn broer even op, die ondertussen wel wakker was. Na even gepraat te hebben over van alles, was het tijd om mijn biertje op te drinken en mijn weg te vervolgen naar de Sydney Observatory.

Dit gebouw staat in een schitterend parkje, waar op dat moment ook trouwfoto’s gemaakt werden. De zon ging al langzaam onder, dus de lucht werd nog mooier, waardoor de Sydney Harbor Bridge ook mooier werd. Dit bracht mij op het idee om terug te lopen naar het Operahuis, zodat ik ook een foto van dat gebouw kan maken in dat licht. Dat heb ik gedaan en zie het resultaat.

Omdat de zon hier vrij snel ondergaat, besloot ik om terug te lopen naar het hotel. Dit was nog best een wandeling, maar niet vervelend. In het donker kwam ik aan in het hotel en besloot ik om de blog over vandaag te schrijven. Dus dat is wat ik nu aan het doen ben.

Ook zit ik te bedenken wat ik morgen wil doen. Er zijn nog een aantal wijken die ik, volgens de reisgids, moet zien. Daarnaast is er ook een mogelijkheid om de Sydney Harbor Bridge op te klimmen en om het Operahuis van binnen te zien. En een twijfel of ik vanavond naar de kroeg ga om even te proeven aan het uitgaansleven van Sydney. Keuzes, keuzes! En dat in de vakantie!

Na lang getwijfeld te hebben, koos ik ervoor om toch even een biertje te doen in de stad. Het is ten slotte vakantie en ik ben niet zo lang in Sydney. Het vinden van een kleine pub is onmogelijk. Ik had twee pubs gevonden, maar die waren enorm groot. Toen ben ik verder gaan lopen, tot ik op een gegeven bijna op dezelfde plek was als waar ik vanmiddag liep. Dat was mij wat te ver, dus wilde ik teruggaan naar die enorm grote pubs. Maar… (er is altijd een maar) toen ik terug wilde lopen, zag ik de bar ‘The Royal George’. Dorstig als ik was, besloot ik om daar een kijkje te nemen. Twee pints later liep ik weer naar buiten, richting het hotel. De bar was oké, maar niet super. Van de barmeid kreeg ik te horen dat zondag avond een slechte uitgaansavond is. Wat dat betreft lijken Sydney en Nederland erg op elkaar.

Ik liep dus weer terug naar het hotel en na een stevige wandeling zijn we daar weer. Het is tijd om te slapen, want sinds ik in Australië ben, ben ik nog niet om 22:25 uur naar bed gegaan. Hopelijk heb ik een goede nachtrust en ben ik fit voor de twee dag slenteren door de stad. Voor nu zeg ik tegen al mijn drie fans: welterusten!

Voor degenen die door willen lezen zou ik graag een aantal bezienswaardigheden willen bespreken, omdat ze zo bijzonder zijn. Ik ga ze natuurlijk niet allemaal bespreken, maar een paar wil ik er wel graag even uithalen.

Operahuis

Het duurde veertien jaar om dit gebouw te bouwen. Het was een architectonische uitdaging en dat bracht, vanwege haar uniekheid, een hoop problemen met zich mee. Het gebouw kostte $102 miljoen dollar om te maken!

Sydney Harbor Bridge

Deze brug werd in 1932 voltooid en was bijzonder, omdat er voordat deze brug gebouwd was, de enige verbinding tussen het centrum en de zuidkant, een veerboot was. Een alternatief was een omweg van twintig kilometer via 5 bruggen. De lening voor deze brug werd pas in 1988 afbetaald.

Hero of Waterloo

Deze herberg stamt uit 1844. Er wordt gezegd dat kapiteins hier kwamen om bemanning te ronselen. Wie te veel dronk, werd door een valluik de kelder in geduwd en via de tunnels naar klaarliggende schepen gesleurd.