Dag 29: "Take me down to the Paradise City where the grass is green …"

19 augustus 2019 - Port Douglas, Australië

Om 07:00 uur werd ik wakker en besloot ik uit bed te gaan. De wildlife is ten slotte het actiefst in de ochtenden en in de avonden. Ik stapte uit de auto en een van de eerste dingen die ik zag was een wallaby op een steenworp afstand. Dat is nog eens lekker wakker worden! Ik pakte mijn spullen om te douchen en liep naar de douche. Het water was warm en ik kon er weer lekker van genieten. Ik poetste mijn tanden en liep, aangekleed en klaar voor de dag, terug naar de auto.

Daar maakte ik een lekker ontbijtje, pakte mijn boek erbij en begon te lezen en te eten (wie zegt dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen?!). Het ontbijt was simpel, boterhammen met Hongaarse salami, peperoni en pindakaas (ook nog best wel lekkere pindakaas om eerlijk te zijn). Tijdens het lezen bedacht ik wat ik wilde doen vandaag. Ik kon ervoor kiezen om nog een nachtje te blijven of ik kon rijden naar Cape Tribulation (half uurtje rijden) en dan de ferry weer pakken en richting Port Douglas gaan. Ik kon er nog maar niet uitkomen, dus ging ik door met lezen. Ik wilde het boek uithebben vandaag, maar dat was geen probleem, want ik zat er helemaal in.

Rond 09:00 uur had ik het boek ‘My Steve’ uit. Ik moet zeggen dat ik een kleine brok in mijn keel had tegen het einde van het boek. Steve Irwin is en blijft een van mijn helden en het is nog steeds een gemis dat hij er niet meer is. Ik besloot even rond te lopen op de camping, want dat had ik nog niet gedaan. Daar zag ik dat het Nederlandse gezin ondertussen ook wakker was geworden. Ik begroette ze en maakte het rondje af. Daarna liep ik, met mijn fototoestel, naar de receptie om de spinnen te kunnen fotograferen. Ik moet op zijn minst kunnen laten zien dat ik een Redback en een St. Georges Cross heb gezien. Vervolgens liep ik weer terug naar de auto en pakte ik de kaart erbij. Er was in principe niet veel wat mij echt interesseerde om nog meer naar het noorden te rijden. Maar het idee alleen al was natuurlijk best gaaf. Ik plande dat ik tot aan Cairns zou gaan en nu zit ik er al goed 80 kilometer boven.

IMG_3328IMG_3329

De vader van het gezin liep langs de auto (voor zijn koffieshot) en vroeg wat mijn plan was. Ik zei dat ik er nog niet helemaal uit was. Hij liep door en ik zat nog even lekker te denken. Ik liep vervolgens naar hun camper toe en praatte wat met de mensen daar. Een van de dochters had het over het boek dat ik net uit had en zei dat ze het best interessant zou vinden om het boek ook te lezen. Ik vertelde dat ik het boek uit had en dat ze deze best mag lenen. Ik liep terug naar de auto en had ondertussen ook bedacht wat ik wilde gaan doen. De vader kwam terug en ik had net het boek in mijn handen. Terwijl we naar zijn camper liepen, vertelde ik het plan. Ik zou rijden naar Cape Tribulation, daar uitstappen bij het strand, paar foto’s maken en dan vervolgens rijden richting Port Douglas. Tijd om te rusten heb ik straks weer genoeg.

Ik gaf het boek, schreef mijn gegevens op (zodat ik het boek weer terug kan krijgen) en zei gedag tegen ze (wetende dat er een grote kans was dat ik ze later die ochtend weer zo zien). Ik reed naar boven en genoot van de weg. Zoveel bomen en groen, erg jammer dat ik zelf moest rijden. Zo af en toe kwam de oceaan in beeld, tussen al het groen. Na zo’n dertig minuten was ik bij het strand, maar kon ik met geen mogelijkheid parkeren, zo druk was het. Ik reed een stukje door en kon de auto langs de weg parkeren. Ik liep het stukje terug en volgde we weg naar het strand. Ik deed mijn schoenen uit en liep lekker met blote voeten op het zand.

IMG_3333IMG_3334IMG_3336

IMG_3337

IMG_0187

Niet veel later zag ik de Nederlanders weer. Ik besloot met ze mee te lopen. We praatten wat en maakten foto’s. Wat opviel aan het strand, was dat er bijna geen schelpen te vinden waren. Ook was het nu eb en was er veel strand over. Bij vloed zou er maar een klein stukje strand droog staan. We liepen een flink stuk, keken onze ogen uit (zagen zelfs een walvis in de verte springen) en besloten weer terug te lopen. Helaas geen krokodil gezien en helaas dus ook niet achtervolgd door een krokodil.

IMG_3339IMG_3341IMG_3342IMG_0188IMG_3695IMG_3343

Terug bij de parkeerplaats even naar het toilet, afscheid nemen (nu waarschijnlijk voor het echie) en teruglopen naar de auto. De muziek aan, ramen open, motor starten en gaan. Voordat ik naar Port Douglas zou gaan, wilde ik een tussenstop maken bij Mossman Gorge. Dit lag mooi op de route, dus dat kwam goed uit. De rit duurde niet lang, ongeveer een uurtje (mede omdat de weg naar de ferry zo slingerend is). Ik kwam ondertussen nog een benzinepomp tegen, dus even de auto weer volknallen, en weer door. Ik zou ik niet zijn als ik niet eerst een verkeerd adres intypte. Ik kwam weer in de ‘middle-of-nowhere’ uit en moest rechts afslaan, wat weer niet kon. Ik keek nog een keer op de app en typte nu het juiste adres is. Een half uurtje rijden, prima!

IMG_3344IMG_3345IMG_3346

Ik kwam aan bij het bezoekerscentrum van Mossman Gorge. Liep daar een beetje rond, maakte gretig gebruik van de WiFi en besloot dat ik maar eens de wandeling moest gaan maken. Om er te komen moest je gebruik maken van een ‘shuttlebus’. Dat deed ik en ik hoefde niet lang te wachten. De rit naar het beginpunt was iets van zeven minuten, dus ook dat was goed te doen.

Aangekomen bij het beginpunt, begon ik (vanzelfsprekend) de wandeling. Wat een hoop groen zeg! Schitterend! Ik had niet verwacht dat Australië zoveel regenwouden zou hebben (dit zijn wel echte regenwouden, ook al regende het niet). Ik keek mijn ogen uit en hoorde ondertussen ook het kletteren van water. Ik volgde de weg en kwam bij een beekje uit. Hier zaten een hoop mensen te chillen in het water. Helaas had ik mijn zwemspullen niet bij me, maar ik deed wel als een speer mijn schoenen uit en liep naar het water. Heerlijk verfrissend. In het water zag ik een hoop (toen nog levende) vissen. Zodra ik mijn voeten in het water deed begonnen ze allemaal te drijven, erg raar…

IMG_3352IMG_3353IMG_3355IMG_3357IMG_3358IMG_0191IMG_7816IMG_3363IMG_3366IMG_3369IMG_3370

Ik genoot van het water, het uitzicht en de (drijvende) vissen. Maar vond het dat toch weer tijd was om door te lopen. Het pad bracht me bij een uitkijkpunt en daarna bij een soort touwbrug, zonder touw. Deze was lekker wankel, dus ik moest wel een beetje slingeren en hupsen (allemaal onderdeel van de Australische ervaring). De brug over en de weg vervolgen door het bos.

IMG_3371IMG_3372IMG_3379IMG_3382IMG_0193IMG_1407IMG_3387IMG_3389IMG_3390

Dit was een 2,4 kilometer weg met veel groen, treden, ongelijke paden en wat dan ook. Erg schitterend en rustgevend om hier te lopen. Ik kwam hier en daar een wandelaar tegen, maar niet te vaak. Ik genoot van deze wandeling en hoopte stiekem natuurlijk om een slang te zien! Dit gebeurde niet, maar alsnog genoot ik ervan.

IMG_3393IMG_3394IMG_3405IMG_3406IMG_3414IMG_3417IMG_4483IMG_3419IMG_3418

Na een klein uurtje kwam ik in de buurt van het begin. Hier kwam ik ook een grote groep mensen tegen. Ik liep geduldig achter ze aan en bemoeide me niet met de mensen. Maar na een paar minuten hoorde ik iemand 'SNAKE’ roepen! En ja hoor, daar zag ik een slang! Het was geen gevaarlijke, maar het was een slang. Helaas kon ik geen foto maken, omdat iedereen verstijfd van de angst stond en dus in de weg. Maar ik heb er een gezien!

IMG_3421

Ik kwam aan bij de parkeerplaats, praatte ondertussen met het meisje dat ons waarschuwde voor de slang en stapte in de bus. Ook nu weer een korte rit. Ik kwam aan bij het bezoekerscentrum, maakte weer gebruik van de WiFi en zocht mijn overnachting uit. Deze had ik vrij snel gevonden en was maar een half uurtje van me verwijdert. Ik begon te rijden en mee te zingen met de muziek (de playlist hield zowaar op, ik had alle liedjes gehoord! Dus zette ik de playlist nog een keer aan). Ik reed langs de camping en zat een bordje “No sites available”. Oftewel, ik moest iets anders zoeken. Ik parkeerde de auto ergens en zocht op WikiCamps naar een alternatief. Deze vond ik bij Big4 Port Douglas Glengarry Holiday Park (de echte oplettende lezer heeft eerder Big4 gezien in een van mijn bloggen!) Nu maar hopen dat zij nog wel plek hebben. Dit was acht minuten van mij vandaan, dus ik begon weer te rijden.

Ik vroeg of er plek was voor een campervan, zei hallo en kwam bij de receptie (niet noodzakelijk in deze volgorde). Ik betaalde de vrouw, ze begroette mij, legde uit hoe ik er moest komen en vertelde dat ze nog wel een plek had (ook weer niet noodzakelijk in deze volgorde). Ik pakte mijn sleutels, startte de motor, deed mijn lampen aan en verdwaalde weer eens in het park (wel in deze volgorde en ja, weer verdwalen in een vakantiepark, dat is mijn ding, laat me…). Na twee rondjes gereden te hebben, vond ik eindelijk mijn plek. Ik parkeerde de auto, pakte de spullen die gekoeld moesten worden en maakte mijn bed op. Daarna besloot ik om maar te gaan koken.

Ik was niet de enige met dat idee, want er waren een hoop mensen aanwezig. Sociaal als ik ben, maakte ik een praatje met de kokken en gooide mijn worst op de barbecue. De Duitser naast mij keek naar mijn worst en vroeg of die lekker is. Ik vertelde dat ik dat niet weet, want ik had het nog niet geproefd. Hij wenste mij succes, want de worsten die hij gehad had waren niet zo lekker. Goed om te weten. Ondertussen draaide ik mijn worst even om en maakte ik mijn andere maaltijd klaar (weer uit een Heinz blik). En niet onbelangrijk, ik genoot van een lekker pilsje tijdens het koken.

IMG_4688

Niet veel later was alles klaar en begon ik te smullen. En wat die Duitser ook vindt, ik vond mijn worst erg lekker. Ik at het eten op, deed de vaat en pakte mijn MacBook om deze blog te schrijven. We zijn weer aanbelandt in het heden. Ik zit in de kampkeuken, schrijf de blog en geniet van alle herrie om mij heen (kokende mensen, wasmachine/droger die aanstaat en etende mensen). Weer zit ik te bedenken of ik nog een nachtje ga blijven hier en morgen dus lekker ga relaxen (en even Port Douglas in gaan) of dat ik morgen richting Kuranda ga en daarna naar Cairns. Het antwoord horen jullie ongetwijfeld in de blog van morgen (maar de vraag is wanneer jullie het antwoord zullen lezen).

IMG_3659

Ik maak het niet te laat vanavond, want vanmorgen was het weer vroeg. Zo lekker een boek lezen (‘Lord of the Flies’ – William Golding, een klassieker) en lekker slapen. Voor nu, vanuit Port Douglas een fijne dag en welterusten!

Foto’s