Dag 26: "Se um dia alguém, perguntar por mom. Diz que vivi para te amar"

                                                                                                  Vertaling titel:

                                                “Als iemand op een dag om mij vraagt. Zeg dat ik leefde om van je te houden”

Ook vandaag was weer zo’n schitterende dag! Ik heb een hoop gedaan, maar toch ook weer niet, kan je het nog volgen? Ik zal het allemaal vertellen.

Vanmorgen had ik mijn wekker om 07:00 uur gezet. Ik wilde dan eigenlijk uit bed, maar toen de wekker ging, besloot ik dat ik toch best wel lekker sliep. Het slapen op mijn rug was niet zo heel prettig, want ik ben blijkbaar goed verbrand gister tijdens het raften. Agh, dat gebeurt wel eens. Een half uur later werd ik weer wakker en besloot ik dat ik er toch echt uit moest, want ik had nog een rit van 3,5 uur te gaan.

Ik poetste mijn tanden, ruimde het bed weer op, ging even naar het toilet, ruimde de auto weer in en was zo goed als klaar voor vertrek. De rit van vandaag zou zijn naar Townsville. Aangezien ik rond 08:30 uur vertrok, zou ik rond 12:00 uur aan kunnen komen op mijn bestemming. Maar omdat mijn brood beschimmeld was geraakt en ik nog geen boodschappen had gedaan, moest ik even wat te eten halen bij een benzinestation. Geen probleem, ik heb in principe toch alle tijd. Ook nu ging de rit weer gemakkelijk, maar was ik er vrij snel klaar mee. Dat komt mede omdat ik enorme spierpijn heb van het zitten aan de zijkant van de raft van gister. Mijn benen, armen en rug zijn goed voelbaar (wel fijn, want dan weet ik dat ik ze in ieder geval nog heb).

Rond 12:20 uur kwam ik aan bij de haven van Townsville. Daar parkeerde ik de auto (na bijna een ongeluk gemaakt te hebben, oeps!), betaalde de parkeerplek en vertelde de vrouw dat ik nog niet weet of ik nog een dag blijf staan. Ik vertelde dat ik, zodra ik het weet, weer terug zou komen en zou betalen voor de tweede dag. Ik liep naar het ticketcenter om een retour te kopen voor Magnetic Island en ik keek of ik een overnachting kon krijgen. Dit was mogelijk in Arcadia Village Motel. De vrouw achter de balie regelde dit allemaal en het enige wat ik hoefde te doen was betalen. Ik liep weer terug naar de auto, om voor de volgende dag ook alvast te betalen en pakte mijn spullen. Ik gooide alles in mijn koffertje, zodat ik niet met te veel bagage zou lopen.

Toen ik binnenliep kwam ik ook weer Valérie tegen, dit keer samen met een vriendin die zij tijdens het reizen had ontmoet. We zeiden een vlugge hallo en toen ging ik mijn reis regelen. Dat was dus allemaal zo gebeurt en ik was er klaar voor om aan boord te gaan. Om 12:50 uur vertrok de ferry naar Magnetic Island. Ik zat naast Valérie en haar vriendin, praatten wat, deelden wat foto’s en twintig minuten later waren we er al! Bij het afstappen zeiden we gedag tegen elkaar, want we verblijven allebei ergens anders.

Bij de balie werd al gezegd dat ik de bus kon pakken naar het motel. Maar ondanks dat ik vaak gehoord heb dat ik altijd contant bij me moet hebben, had ik natuurlijk maar $1 bij me. Niet genoeg voor de bus. Dan maar lopen. Dit was niet zo heel lang, iets van twintig minuten. Goed te doen en het was heerlijk weer. Ik liep naar het motel en checkte in. De vrouw bij de receptie was erg behulpzaam en vertelde me van alles over het eiland en over wandelingen. Ze raadde me aan om de Fort Walk te doen. Toevallig was ik dat ook van plan, dus dat kwam goed uit. Ze vertelde me dat ik eerst een bus moet pakken en daarna pas gaan lopen, want anders zou het een flinke wandeling worden. Ik kinkte ja, maar dacht nee. Ik kreeg de sleutel en liep naar kamer negen.

Daar pakte ik mijn spullen uit, zette mijn MacBook aan de oplader, maakte mijn SD-kaart van de camera weer leeg en maakte me klaar voor de wandeling. Ook vulde ik mijn flesje met water, want het is goed warm hier. Zeker wel 25 graden, dus water heb ik wel nodig. Rond 14:45 uur vertrok ik, met mijn wandelschoenen aan en camera gereed, naar het fort. Zoals altijd raakte ik eerst een beetje verdwaald, maar daarentegen kwam ik wel een paar kleine donderstenen tegen. Ik durf te gokken dat ik deze kleine hagedisjes ook hoorde in Eungella National Park. Erg snel zijn ze en lastig te spotten, maar het is gelukt. De wandeling naar het fort was al de moeite waard. Ik liep eerst de hele tijd langs de weg (dat was niet heel boeiend), maar daarna kwam ik een paadje tegen waar ik rustig door de natuur kon lopen.

Na een goede wandeling van zo’n 45 minuten, kwam ik aan bij het begin van de Fort Walk. Het bord gaf aan dat het een uur heen en een uur terug zou zijn. Geen probleem, ik had wel zin om te wandelen. Ook gaf het bord aan dat ik hier koala’s, rots wallaby’s, groene mieren en ‘death’ adders tegen kon komen. Helaas zag ik ze niet allemaal, maar gelukkig zag ik wel de reden waarom ik naar dit eiland kwam: koala’s! Niet ver tijdens mijn wandeling zag ik een groepje mensen om een boom heen staan. Vaak betekent dat maar een ding, koala. Wat een schitterend dier is dat zeg! Rustig in de boom, oogjes dicht en een en al zen. Schitterend! Niet veel verder zag ik nog een koala, maar dit keer met een kleintje! Wat kan ik hiervan genieten zeg! Deze koala’s zaten rustig wat van de eucalyptusbladeren te eten. Na de gebruikelijke 1307 foto’s was het tijd om door te lopen.

De wandeling naar het fort was lekker, heuveltje op en af, veel zon en schitterende omgevingen. In nog geen uur kwam ik boven bij een fort uit de Tweede Wereldoorlog. Hierop had ik een schitterend uitzicht over het eiland. Ik genoot hiervan en besloot weer naar beneden te gaan. Ook dat ging gemoedelijk. De koala met haar baby was ondertussen verplaatst en lagen lekker te snoezen in de boom. Ik kan er geen genoeg van krijgen!

De vermoeidheid sloeg langzaamaan toe, maar ik bleef doorzetten. Ik liep weer door het paadje en kwam dichterbij mijn motel. Maar voordat ik daar kwam, ging ik eerst zitten in de buurt van het strand. Mijn voeten deden zeer en ik zag op de tafel een groene mier lopen. Die moest ik even vastleggen natuurlijk! Na tien minuten liep ik weer verder, maar nog steeds niet naar het motel. Ik kwam Valérie ondertussen weer tegen die met een groepje liep. Zij waren net bij de wallaby’s geweest. Ik was dat ook van plan, want vaak zijn ze het actiefst met zonsondergang (en zonsopkomst).

Ik liep naar de rotsen toe en zag al vrij snel de wallaby’s. Erg schattig, maar wat zijn ze verlegen en schrikkerig (wat natuurlijk goed is). Er hing een bordje met informatie over deze schitterende dieren. Liever niet voeren, maar als je dat dan toch wil doen, dan graag wortels, appels en andere dingen en liever geen bla, bla. Persoonlijk ben ik erop tegen om deze dieren te voeren, want het zijn en blijven wilde dieren. Maar goed, mensen willen het doen, dus daar is niets aan te doen.

Ik liep verder, zag wat rotsen waar ik op kon klimmen en zag een wallaby van heel dichtbij. Schitterend! Ik kon er wel uren naar staren. Hij of zij zat lekker te genieten van een stukje wortel en stoorde zich niet te veel aan mij. Wat voelde ik mij intens rustig en gelukkig toen ik oog in oog met dit schatje stond zeg!

De zon ging langzaam onder, dus besloot ik weer terug te gaan naar het motel. Dit was dichtbij de wallaby’s, dus ik hoefde niet ver meer te lopen. Dat was fijn, want ik voelde mijn voeten behoorlijk. Aangekomen in mijn kamer plofte ik op bed. Ik besloot om mijn broer even te facetimen, want dat was weer een tijdje geleden. Ik praatte wat met hem en zag mijn lieve nichtje Alicia en neefje Lucas ook nog even. Hij moest weer zijn ding doen en ik begon best wat trek te krijgen. Gelukkig zit er een hoop in de buurt, dus tijd om mijn slippers aan te doen en wat te gaan eten. Of hoe een Nederlandse toerist het in mooi Engels zei: ‘tijm for foet’.

Het eten liet even op zicht wachten, maar gelukkig had ik wat biertjes om me gezelschap te houden. Toen het eten aankwam, genoot ik van een heerlijke kipburger. Er was een hoop gaande in het gebouw, gokken, arcade hal, eters, drinkers en wat nog meer. Gezellige boel dus!

Ik begon best duf te worden (onder andere van de biertjes, maar vooral van het wandelen) en besloot terug naar mijn kamer te gaan. Daar aangekomen pakte ik mijn MacBook en begon te schrijven aan dag 26, wat je nu leest. Ik lig lekker op bed en voel dat ik elk moment in slaap kan vallen. Nog even volhouden, want ik wil de blog vanavond nog online krijgen. 

Steeds meer besef ik wat een geluk ik heb om hier in Australië te zijn. Ik leer mezelf beter kennen, ik overwin angsten, geniet van alles wat ik zie en het belangrijkst, ik voel me intens gelukkig. Bizar om te bedenken dat ik hier pas 3,5 week ben, maar dat het voelt alsof ik hier al maanden rondloop. Zoveel te zien en te doen. Ik raad het jullie allemaal aan om dit ook een keer te doen.

Ik hoop een dezer dagen nog een (al dan niet gevaarlijke, giftige) slang tegen te komen en die op de camera vast te leggen. Net als krokodillen! Hoe mooi zou het zijn om oog in oog met deze fantastische dieren te staan?

Vanuit het warme Australië en vanaf het schitterende Magnetic Island wens ik jullie allemaal een schitterende avond toe en welterusten!