Dag 24: "I close my eyes and I can see the world that’s waiting up for me, that I call my own"

Waar te beginnen, er is zoveel gebeurt vandaag! Allereerst is het vandaag precies drie weken dat ik in Australië zit en twee weken en een dag dat ik de auto heb. Zoek maar op hoeveel kilometers ik minimaal al gereden heb, van Sydney tot Airlie Beach. Goed, hoe was vandaag?

Ik had de wekker om 07:00 uur gezet, zodat ik rustig mijn ding kan doen en dan om 08:30 uur kan vertrekken. Ik werd voor mijn wekker wakker, dus besloot er eerder uit te gaan en te gaan douchen. Ik pakte alles weer uit de koelkast en vriezer en vulde mijn eigen esky weer. Rond 08:30 uur besloot ik weg te rijden richting Eungella National Park.

Ik voerde het in op Maps.Me en zag dat het anderhalf uur rijden zou zijn. Dikke prima! De weg verliep vlot. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik de toeristische route volgde. Alleen maar leuk natuurlijk, want dan zie je meer van de natuur. Allemaal leuk en aardig, maar ineens zat ik op een grindweg. Nou is daar niets mis mee, maar oorspronkelijk is mijn auto niet geheel geschikt voor een grindweg. Aangezien de app aangaf dat ik deze kant op moest, besloot ik door te gaan. Wat was het een schitterende weg, langs mooie heuvels, groene bomen en blauwe luchten. Na verloop van tijd kwam ik op een weg, waar allemaal koeien stonden te grazen. Dit was te mooi om niet op de foto te zetten. Ik stapte uit en de koeien raakten nieuwsgierig. Ze kwamen steeds dichterbij, maar durfden niet helemaal bij mij te komen. Ik besloot ze maar verder met rust te laten en stapte weer in de auto. De weg slingerde (of ik slingerde?) van links naar rechts en van boven naar onder.

Nog maar drie kilometer en dan zou ik er moeten zijn. Rechtsaf slaan. Hmm, er loopt hier geen weg… dat gaat niet lukken. Dan maar nog een beetje rechtdoor en hopen dat de app zich herstelt. De app had een nieuwe weg gevonden, dus ik reed verder rechtdoor. Daar kwam ik langs een tweetal mensen die aan het werk waren en een beetje de weg blokkeerden. Gelukkig heb ik ondertussen zoveel gereden, dat ik me hier doorheen kon manoeuvreren. Ik kwam op een smalle weg terecht, met smalle bruggetjes. Niet veel later zag ik een kangoeroe lekker chillen. Voordat ik mijn camera had gepakt, sprong ze alweer weg. Helaas! Ik reed door en zag dat de app mij een draai wilde laten maken. Tot zover een nieuwe weg… Ik draaide om en vervolgde de weg weer.

Ik kwam weer aan bij de mensen die aan het werken waren (ze moesten wel denken) en vervolgde de weg. Ik kwam weer bij de koeien uit en reed verder. Een weg waar ik nog niet geweest was, dat is hoopvol! Ik reed door en zag een ander persoon aan het werk. Hij blokkeerde de weg die ik moest hebben, dus sloeg ik rechtsaf. Na een beetje doorrijden kwam ik uiteindelijk weer bij de twee werkende mensen uit. Oké, dit is hopeloos… Ik voerde Bruce Highway in en hoopte zo weer op de snelweg uit te komen. Nog nooit ben ik zo dichtbij, maar zo ver weg van mijn locatie geweest. Gelukkig was het een mooie route, dus ik klaagde maar een heel klein beetje.

In de buurt van de snelweg zocht ik Eungella National Park nog een keer op. Ik klikte het aan en weer wilde de app mij langs dezelfde weg brengen. No way, niet nog een keer! Ik voerde alleen Eungella in en zag dat het ook een dorpje was. Ik klikte het aan en zag dat het hier anderhalf uur vandaan was. Dat is precies dezelfde afstand als die ik al gereden had! Nou goed, ik ga wel weer rijden.

Deze weg leek inderdaad wel goed te zijn, geen grindpaden meer, maar wel smalle weggetjes. Hoe dichter ik bij Eungella kwam, hoe meer bordjes ik zag dat er na zoveel kilometer geen benzinestations meer zouden zijn. Ik besloot nog gauw even te tanken (was niet heel erg nodig, maar het zekere voor het onzekere) en was klaar voor het laatste stukje. In de buurt van Eungella kwamen er bordjes langs de weg die waarschuwden voor een steile weg. Nice, daar heb ik wel zin in! Ik reed verder, nam de scherpe bochten, reed over het wildrooster, nog meer scherpe bochten, van links, naar rechts, hobbeltje op, hobbeltje af, tegenliggertje hier en tegenliggertje daar. Maar eenmaal bovenop de berg was het uitzicht onbeschrijflijk mooi! Ik vergat bijna door te rijden, zo schitterend was het!

Ik kwam aan in het dorpje en parkeerde de auto. Eerst een toilet zoeken, want na twee flesjes water en anderhalf uur langer dan nodig in de auto gezeten te hebben, moest ik wel weer. Dit kon ik doen bij een restaurant achtig iets, dus dat was fijn. Daar zag ik ook voor het eerst het uitzicht, zonder dat ik moest opletten. Ik deed mijn ding en liep terug naar de auto. Daar stond een bordje met de routes. Ik besloot daar te beginnen tot aan de Skyview Point. De wandeling was schitterend, veel spinnenwebben, hier en daar gerommel in de bosjes (zouden dat slangen zijn?), gefluit van de Australische vogels en het gekraak van de takken onder je voeten. Oftewel, schitterend! Kijk maar naar de foto’s en het filmpje voor een indruk.

Aangekomen bij de Skyview Point, zag ik hoeveel ik gelopen had. Het viel nog mee. Ik liep op het paadje en zag een schitterend uitzicht. Dus dat betekende weer honderden foto’s maken van hetzelfde, maar dan steeds uit een iets andere hoek. Ik genoot van het uitzicht en liep weer terug naar het bord. Ik kon doorlopen, maar dat zou me nog zo’n drie uur kosten. Ik besloot terug te lopen (45 minuten) en dan de auto pakken richting de plek waar ik de vogelbekdieren zou kunnen zien.

Ook de wandeling terug was weer heerlijk en na 45 minuten stond ik bij de auto. Ik besloot even gauw wat lunch te maken en te eten onderweg. Ik deed mijn raam open en reed zo’n acht minuten verder Eungella in. Ook dit was een schitterende route. Aangekomen op de locatie, stapte ik uit en liep ik naar de rivier waar de vogelbekdieren zijn. Deze dieren zijn verdomd lastig te spotten en vergen een hoop geduld. Na lang rondlopen en zoeken, is het eindelijk gelukt! Van een afstand zag ik een vogelbekdier (en een schildpad). Ik bleef nog even staan en zag haar weer onderwater duiken. Dat was mijn ervaring met dit schitterende dier.

Ik besloot weer terug te lopen en de rivier wat meer van het begin op te zoeken. Daar zag ik een aantal mensen staan en ze zeiden dat ze een vogelbekdier hadden gespot. Ik ging erbij staan en verrek! Daar zwom er een. Nog maar eens de camera pakken en blijven schieten. Ik wilde ook iets uittesten. Ik hoorde dat vrouw Nederlands praten met haar dochter. In plaats van Nederlands terugpraten, besloot ik Engels te blijven praten. Voor zover ik weet had ze niet door dat ik ook Nederlands ben, altijd leuk om mensen een beetje voor de gek te houden. Wel lastig, want ik moest natuurlijk net doen alsof ik niet begreep wat zij tegen haar dochter zei en andersom.

Rond 14:00 uur besloot ik dat het verstandig was om weer te gaan rijden. Ik moest ten slotte nog twee en een half uur richting Airlie Beach. Ik stapte in, zette de muziek aan, startte de motor, besloot om nog een flesje water klaar te leggen en vertrok. Op de weg richting de slingerende weg naar beneden, zag ik uit mijn ooghoek weer zo’n grote hagedis (die ik ook op Fraser Island zag). Ik zag haar te laat en kon haar dus niet op de foto zetten. Maar wat een plaatje!

De weg naar beneden was weer slingerend (zie filmpje), maar weer adembenemend. Ik moest rustig rijden (hoefde geen gas te geven) en kwam na een paar minuten weer beneden aan. Daar kon ik weer wat meer gas geven. Ook zag ik voor het eerst een slang! Helaas was deze aangereden, maar nu weet ik in ieder geval wel dat de slangen wakker zijn (ik zag er daarna nog een, ook aangereden helaas). Ik vervolgde de weg en zag midden op de weg een kangoeroe staan. Gelukkig zag ik haar op tijd en kon ik stoppen. Ik knipperde een keer met mijn ogen en ze was weer weggesprongen. Uit veiligheid bleef ik nog een paar seconden stilstaan, zodat de kangoeroe niet ineens weer op de weg zou gaan staan.

Ik reed door en kwam bij een spoorwegovergang. De rode lichten knipperden, dus ik moest wachten (zie filmpje). Dit duurde gelukkig niet te lang en ik kon weer doorrijden. Onderweg gebeurde er niet heel veel. Ik reed lekker door, waardoor ik twintig minuten inhaalde. Ik kwam nog een emoe tegen, die lekker aan het grazen was. Rond 16:15 uur kwam ik aan op Seabreeze Tourist Park. Daar checkte ik in en vroeg ik naar de mogelijkheden voor een dagje Whitsunday Islands. De vrouw achter de receptie hielp me zeer vriendelijk en heeft een dagje geboekt. Daarop besloot ik om gebruik te maken van de bus die me op komt halen vanaf het park. En besloot ik om twee nachten hier te blijven, want dat is wel zo makkelijk en hoef ik morgen eind van de middag niet nog te rijden (de vrouw wist me over te halen door te zeggen dat er morgen karaoke is!).

Alles geregeld en ik reed naar mijn plek. Daar parkeerde ik de auto en besloot ik te gaan lopen richting Airlie Beach. Dit was een 2,5 kilometer wandeling en was heerlijk na al dat rijden. Het duurde zo’n 45 minuten voor ik er was. Ik genoot van de zonsondergang en zocht een plek waar ik kon eten. Dit werd “The Pub” (de aanhalingstekens horen er in dit geval echt bij). Hier had ik een heerlijk hoofdgerecht en was er een ‘gratis’ (in hoeverre is iets gratis?) buffet en toetje. Dit aangevuld met een goed biertje natuurlijk. Ik at mijn eten en na verloop van tijd besloot ik om weer terug te lopen. Het was ondertussen al een beetje donker en ik moest natuurlijk nog 2,5 kilometer terug.

Rond 19:30 uur kwam ik weer aan in het park en maakte ik mijn bed op. Daarna pakte ik mijn MacBook, liep ik naar de kampkeuken en besloot ik mijn blog te schrijven. Hier zag ik een Nederlands gezin (dat wist ik eerst niet, maar ik zag hun dochter met een CodArts t-shirt aan, dus was ik geïnteresseerd). We praatten wat en toen moesten ze naar bed (rond 20:00 uur), want zij vertrekken morgen nog eerder naar Whitsunday Islands dan ik. Daarna, onder genot van een Sprite, schreef ik mijn blog.

Ik word morgen om 08:15 uur opgehaald om naar de haven te gaan en vervolgens richting Whitsunday Islands te varen. Daar zal ik op het strand lopen naar een lookout en twee keer snorkelen in het water (en lunch is inbegrepen). Ik heb er zin in! Vandaag was een goede dag, vol wildlife en schitterende natuur. Zoals een wijs man ooit zei: “Het kan hier zo mooi zijn!”

Welterusten en tot gauw!