Dag 12: "Somewhere over the rainbow, skies are blue"

2 augustus 2019 - Coffs Harbour, Australië

Het vroege opstaan is niet gelukt. Niet omdat ik niet wakker was, maar omdat het regende. Nou weet ik dat ik best wel eens gek ben, maar om nou in de plenzende regen op het strand te gaan lopen gaat zelfs mij te ver. Dat is tevens een van de thema’s van vandaag: regen. Daarover later meer. Maar omdat het dus regende, besloot ik om lekker nog even een keertje om te draaien.

Rond 07:30 uur besloot ik om er toch maar uit te gaan. Ik rolde de gordijnen op, pakte mijn spullen en maakte me klaar voor een lekkere warme douche. Ik moet zeggen dat ik het totaal niet koud had afgelopen nacht, ik hoefde zelfs niet in mijn hoodie te slapen! Ook wel weer eens lekker voor de verandering. De douche was heerlijk en ik liep weer terug naar de auto, om de slaapplek weer om te bouwen tot een zit plek (ik heb er tot nu toe nog maar 1 keer gezeten, maar ik kan niet rijden als het een slaapplek is).

Dat was zo gedaan, dus was het tijd voor een goed ontbijt. Ondertussen waren mijn Nederlandse buren ook wakker en maakten ook zij zich gereed voor een ontbijt. Zij namen de moeite om eitjes te bakken en dat soort ongein. Ik hield het lekker bij mijn Hongaarse salami en pittige peperoni en een glas melk natuurlijk! Dit alles was zo gebeurt, dus kon ik mijn tanden poetsen en mijn haar doen (want je weet maar nooit wat je tegenkomt!)

Toen dat alles gedaan was, maakte ik me klaar voor de rit naar Nelson Bay, waar ik naar de walvissen zou gaan kijken. Ik stapte in de auto, zwaaide naar mijn buren en reed naar de poort van de camping. Daar nam ik de beslissing om eerst nog weer even naar Boat Harbor te gaan, om te kijken of ik toevallig al een walvis kan spotten en om nog een keer te genieten van de omgeving daar. Helemaal omdat het weer wat ruiger is dan gister, leek het me mooi om te zien. Ik kwam daaraan, pakte de camera en ging op de plek staan waar ik gister ook stond. Het eerste dat me opviel was een complete regenboog. Wat blijft dat toch een schitterend gezicht, zo’n regenboog. Zou dit een teken zijn? Ik keek om me heen en zag wat waterpluimen omhoog spuiten, er is dus een walvis! Ik bleef kijken, camera in actie en zag plots de walvis springen! Gauw een foto nemen en terugkijken of het gelukt is. Zie hieronder het resultaat.

IMG_9941IMG_1980IMG_1979IMG_1978Als je goed kijkt zie je een walvis uit het water springenIMG_1977IMG_1974

Dit was een goede voorbode voor de cruise van straks. Ik stapte weer in de auto (na wat omgevingsfoto’s gemaakt te hebben) en reed richting Nelson Bay. Dit was tien minuten, dus goed te doen. Ik parkeerde de auto en zocht naar mijn boot. Daar stond ze, klaar voor vertrek. Ik wachtte tot ik aan boord mocht. Eenmaal aan boord liep ik naar boven, naar de voorkant van de boot. Dit moet haast wel de beste plek zijn, dacht ik.

IMG_1982

Iets over tienen vertrokken we richting de Tasmaanse Zee, waar we (hopelijk) walvissen kunnen spotten. Dit is natuurlijk nooit een garantie, want het blijven wilde dieren en we weten niet wat ze doen en wanneer ze iets doen. Het weer was zonnig, wat fijn is na zo’n flinke bui van vannacht. De kapitein vertelde de regels en vertelde wat over de eilanden die we zagen onderweg. Hoe dichter we op de oceaan kwamen, hoe donkerder de wolken werden. Hierdoor zaten sommige eilanden in het mist verhult. Ook zag ik nog een helikopter vliegen. Het deed me een beetje denken aan de eerste Jurassic Park-film.

IMG_1984IMG_1988IMG_2004

Eenmaal op de oceaan aangekomen, zagen we al gauw een hoop walvissen. Het enige wat je echt hoopt is dat je ze ziet springen (en dat je daar een foto van kan maken natuurlijk). Niet veel later zagen we er een springen. Wat een fantastische ervaring is dat zeg! Zoveel schoonheid hoe ze dat doen! Ik zag een hoop water omhoog spuiten en een hoog ruggen van de walvissen. Zo ver een goede keuze geweest om deze cruise te doen! En toen gebeurde het… Ik had mijn camera klaar en keek de goede kant op en er sprong een walvis naar boven, redelijk vlakbij de boot! *Klik* *Klik* en vingers gekruist voor een goede foto. Ik keek terug en ja hoor, zie hieronder het resultaat!

IMG_2010IMG_2011

Toen ik dat gefotografeerd had, kon de hele cruise niet meer kapot! Dit is waar je het voor doet. Het is nooit een garantie dat je walvissen ziet, maar helemaal geen garantie dat je ze dit ziet doen en dat je daar dan ook nog een foto van kan maken! Wat een topdag! Ondertussen kwamen er ook orka’s aan en sloeg het weer om van donker naar knetterharde regen (zie filmpje). Heeft ook wel weer zijn charme moet ik zeggen. Ondanks de regen, bleef ik buiten staan en foto’s maken van de orka’s, want blijkbaar is dat een bijzondere gebeurtenis. Het gebeurt zelden dat orka’s zo dicht bij de kust gespot worden. Ka-ching, nog meer geluk!

IMG_2013IMG_9944

Net voordat we teruggingen naar de haven, liep ik nog een keer terug naar de voorkant van de boot. Daar waren een hoop walvissen te zien en ze sloofden zich enorm uit. De ene na de andere sprong in de lucht. Fantastisch! Ze waren iets verder weg, dus de foto’s zijn iets minder duidelijk, maar niet minder mooi. Ook heb ik een foto van alleen de staart weten te maken. Mensen, wat een ervaring is dit toch!

IMG_2025IMG_2024IMG_2051IMG_2055IMG_2054

Bij het terugvaren naar de haven kwamen de dolfijnen ook nog even langs. Tussen alle grote dolfijnen, zwom ook nog een kleintje. Zo schattig! Aangekomen op de haven, stapte ik van boord en liep ik terug naar waar de winkeltjes zijn. Daar kocht ik een zonnebril, want ik heb een lange rit voor de boeg. Maar liefst 421 kilometer, oftewel ruim vier uur rijden.

IMG_2059IMG_2060

Ik vertrok van Nelson Bay meer richting Noosa (waar mijn familie woont, weet je nog?) Om dat direct te rijden is iets te veel van het goede, dat zou een dikke negen uur rijden zijn. Ik besloot daarom om een camping te pakken nabij Woolgoolga (ja, de namen in Australië kunnen lastig uit te spreken zijn soms). Ik vertrok rond 13:00 uur en zou dus, theoretisch gezien, iets over 17:00 uur aan moeten komen.

De rit vond voor 90% plaats op de Pacific Highway, waar ik gister ook overheen reed. Dat moet je de Australiërs wel nageven, ze weten hoe ze lange wegen moeten bouwen. De reis ging gemoedelijk en ik begin steeds zelfverzekerder te worden op de weg. Grappig dat mijn grootste angst (naast spinnen en slangen), het rijden in Australië was. Wat betreft mijn andere twee angsten, daarvan heb ik nog steeds niets gezien.

Gister had ik het over hoe mooi de wereld is. Dat is het nog steeds, maar helaas zag ik ook de harde waarheid van de Australische wegen. Langs de weg lagen talloze dode koala’s, kangoeroes en wallaby’s. Bij elk lichaampje dat ik zag, kreeg ik een brok in mijn keel. Hartverscheurend om ze er zo bij te zien liggen. Vandaar de titel “Somewhere over the rainbow, skies are blue” .Ik ben blij dat het mij nog niet overkomen is dat ik zo’n schitterend dier op de weg tegenkwam en niet uit kan wijken. Als mij dat zou overkomen, zou ik daar weken van wakker kunnen liggen. Zelfs nu ik erover schrijf, voel ik een verdriet vanbinnen. Zo pijnlijk om ze daar te zien liggen… Deze blog is voor alle roadkills die in Australië plaatsvinden en voor alle leventjes die hierdoor verloren gaan…

Somewhere over the rainbow, way up high,

In the land that I've heard of, once in a lullaby.

Somewhere over the rainbow, skies are blue,

And your dreams that you dare to dream, really do come true.

Na een dikke 2,5 uur rijden was het tijd om even te tanken en bij te tanken. Ik vond een benzinepomp, tankte de auto en strekte mijn benen en maakte een toiletbezoekje. Ik had er 2,5 uur opzitten, dus dat betekent dat ik nog minstens 1,5 uur te doen heb. Voor de zekerheid belde ik de camping maar even, met de vraag of het nog mogelijk is om in te checken rond 17:45 uur. De man aan de telefoon zei dat het geen probleem is, dus stapte ik weer in de auto om verder te rijden.

Het begon langzaamaan donker te worden, de eerste keer dat ik in het donker rijdt in Australië. Dit alles was geen probleem, want in Nederland heb ik dat vaak genoeg gedaan. Wel moet je hier met zonsondergang en zonsopkomst goed de wegen in de gaten houden, want dat zijn de momenten dat de kangoeroes zich laten zien. Gelukkig was dat nu niet het geval. Ik reed door het dorpje Coffs Harbor, Korora en uiteindelijk Woolgoolga (nog allemaal over de Pacific Highway). Dit waren schattige, kleine dorpjes om zo doorheen te rijden.

Daar was het moment dat ik de slagbomen van de camping zag (Gateway Lifestyle Lorikeet). Ik belde de man dat ik gearriveerd was en wachtte voor de slagbomen. Ondertussen kwam er een auto vanuit het park en stopte bij mijn auto. De man in de auto vroeg of alles oké was. Ik vertelde hem dat alles goed was en dat ik aan het wachten was op de receptionist. Hij reed verder en wenste me een fijn verblijf. Ik blijf verbaast over de vriendschappelijkheid van deze mensen. Schitterend! De man kwam eraan en ik kon me inchecken.

Ik voelde me bijna beschaamd, omdat ik tot twee keer toe de weg naar mijn plekje niet kon vinden. Ik rijd (bij wijze van spreken) heel Australië door en dat gaat allemaal prima, maar ik kan de weg op de camping niet vinden. Belachelijk! Toen ik, na veel te lang zoeken, eindelijk mijn plek gevonden had, maakte ik mijn bed gelijk gereed. Ik had geen zin meer om te koken, dus dan maar een avondje niet eten. Dat is niet erg, want ik had toch al niet zo’n honger vandaag. De man van de receptie had het over een recreatieruimte. Ik sta daar heel erg in de buurt met de auto, dus ik nam even een kijkje. Aah top! Ik kan mijn MacBook daar opladen. Dat is fijn, want die begon toch wel redelijk leeg te lopen. En aangezien mijn MacBook aan de lader kan, kan mijn iPhone daar weer aan. Twee vliegen in een klap, dat betekent dat alles straks weer lekker vol zit.

Helaas heeft deze camping geen WiFi, dus hoewel ik de blog heel netjes op dag 12 aan het typen ben, kan ik deze niet posten. Ik zit in de recreatieruimte op een comfortabele bank te typen en na te genieten van mijn walvis ervaring. Ik kijk al uit naar morgenochtend (en ik hoop dat het nu wel droog is), want blijkbaar komen hier veel kangoeroes op de camping! Zal ik dan eindelijk een kangoeroe van dichtbij meemaken? Hier in de recreatieruimte hangt in ieder geval een A4’tje met hoe te gedragen bij een kangoeroe.

IMG_8567

Morgen weer een lange rit voor de boeg, dit keer iets meer dan vijf uur. Ik doe een tussenstop (na drie uur) bij de Gold Coast en zal daar een beetje rondstruinen. Daarna nog twee uur doorrijden richting Noosa, waar ik hopelijk eind van de middag aan zal komen.

Ik blijf nog heel even in de recreatieruimte, kijken wat er op TV is en dan weer rustig in slapa vallen in de auto. Dus voor nu allemaal weer welterusten en hopelijk weer tot morgen, met WiFi!

Foto’s

1 Reactie

  1. Kitty Bouwmeester:
    9 augustus 2019
    Coffs harbour: ben ik ook geweest! Liggen veel keien met grappige teksten!