Dag 10: “And she’s buying the stairway to heaven”

Wat een dag! Ik heb er bijna geen woorden voor en sterker nog, zelf foto’s kunnen niet laten zien hoe tof deze dag eigenlijk was. Er waren een aantal titels die voor vandaag konden, maar ik koos voor deze van Led Zeppelin. Waarom? Dat gaan jullie zo lezen.

De ochtend begon mooi op tijd, rond een uurtje of 07:30 uur werd ik wakker in mijn ‘campervan’. Deze ligt vrij comfortabel en het is niet eens zo super koud. Natuurlijk is het wel een kleine downgrade ten opzichte van het hotel, maar ik haal er een hoop andere voordelen uit. Een van de voordelen is dat ik overal naartoe kan rijden en overal kan slapen. Ik kleedde me om in de auto (waar mijn kleding best koud in was geworden), deed de gordijnen open en liep naar het toilet (waar ik gelukkig in de nacht niet naartoe hoefde).

Toen dat allemaal gedaan was, zag ik dat mijn buren ondertussen ook wakker geworden waren. Ik maakte mijn ontbijtje, pakte een glas melk en ging er even lekker voor zitten. Sam kwam naar me toe en kwam met een aantal plekken die hij wel kon aanraden. Een van die plekken ben ik ook naartoe gegaan vandaag, maar daarover later meer. Ik poetste mijn tanden, deed mijn befaamde ‘Batman’-pet op en maakte me klaar voor de dag.

Ook Sam en Yana vertrokken, dus we zeiden elkaar gedag. De eerste bestemming was een klein half uurtje van mij verwijdert en was Wentworth Falls (aangeraden door Sam). Ik stapte in de auto, voerde de locatie in en vertrok. Het was een schitterende route. Onderweg zag ik een bordje met The Three Sisters erop. Dit is een rotsformatie van, je raad het al, drie rotsen naast elkaar. Ik paste de route aan en reed daarnaartoe. Dit was een soort van op route naar de waterval, dus dat kwam helemaal goed.

Daar aangekomen, parkeerde ik de auto en stapte ik uit. Er moest betaald worden, geen probleem. Ik pakte mijn creditcard en vulde in dat ik hier zo’n twee uurtjes zou willen blijven. Helaas pakte het apparaat mijn creditcard niet aan en ik had geen kleingeld op zak. Een Australisch gezin, bestaande uit een vader, moeder, dochter en zoon, zag mij stoeien met het apparaat. Twee van de vier apparaten deden het überhaupt niet. Ik zei dat zij wel eerst even mochten betalen, dan ga ik daarna wel verder klooien. De vader betaalde en vroeg hoe lang ik wilde blijven. Oftewel, hij wilde mijn parkeerkosten betalen. Ik zei dat het niet hoefde, maar hij stond erop. Onderweg naar het plateau met uitzicht, raakte ik aan de praat met de moeder. Zij vroeg waar ik vandaan kwam en hoe ik het tot nu toe ervaar hier. Ik had alleen maar positieve woorden te zeggen en helemaal na alle vriendelijkheid die ik in nog geen 24 uur heb meegemaakt (weet je nog dat ik gisteravond gratis soep kreeg?)

De dochter legde me uit waarom de Blue Mountains zo heten. Het heeft blijkbaar te maken met de eucalyptus bladeren die een blauwe gloed afgeven als er licht op schijnt. Weer wat geleerd! De vader legde me uit welke routes er waren en we namen afscheid. Deze vriendelijke gebaren hebben me laten zien dat er nog daadwerkelijk sociale en vriendelijke mensen rondlopen, zelfs als ze je helemaal niet kennen.

Ik liep naar het plateau om te genieten van de Three Sisters (bah, Gido, bah) en vervolgde daarna de weg naar beneden. Dit was een steile en lange weg, met veel traptreden, waarbij je dicht bij een van de zussen kwam. Onderweg kwam ik de moeder van het gezin tegen. Het was voor haar allemaal iets te steil en ze liep weer naar boven. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, want het was zeker erg steil. Toch vond ik het de moeite waard om te genieten van de omgeving en uitzicht, want wat was het schitterend.

Ergens onderaan kwam ik de vader, dochter en zoon weer tegen. We liepen samen het laatste stuk (wat nog best een flinke stuk was) en kwamen uit bij een treintje. Bij het treintje kreeg ik een ouderwets sms'je van mijn broer. Dat kon maar een ding betekenen en dat was goed nieuws. Ik ben vannacht (toen ik lekker lag te slapen om 04:53 uur Australische tijd, 20:53 uur Nederlandse tijd) oom geworden van een schitterend neefje. Dat maakte de dag, die al super goed was, alleen maar beter! De vader wilde weer voor mij betalen, maar dit keer liet ik het niet toe. Ik gaf hem het bedrag en liet hem toen betalen. Het treintje ging enorm steil omhoog en met een bloedvaart (en het liedje van Indiana Jones werd tegelijkertijd afgespeeld!) Maar wat was het een ervaring.

> Dit schatje is geboren op dinsdag 30 juli om 20:53 uur. Hij weegt 4325 gram en is 53 cm. Ik mag mezelf de trotse oom noemen van deze lieverd. 

Bovenaan gekomen bleek dat ik nog een uur ongeveer moest lopen om terug bij de auto te zijn. De twee uur die was ingetoetst was ondertussen allang verstreken, maar zoals ik al zei: geen stress. Ik nam afscheid van het gezin en liep weer terug naar het begin. Dit was een schitterende wandeling langs kleine watervallen, bomen en een enorm uitzicht. Onderweg zag ik ook een kabelbaan die boven het dal van de ene naar de andere kant ging. Ik zat te twijfelen om daarin te gaan, maar het was erg druk en ik wilde nog meer doen vandaag.

De wandeling bleef schitterend en ik weet zeker dat ik er langer dan een uur over deed. Maar dat kan ook niet anders met zoveel te zien. Na een tijdje kwam ik weer aan bij het begin van mijn tour. Ik heb precies en rondje gelopen (zeg maar gerust ‘rond’, want zo klein was het niet!) Bij het beginpunt was ook een toilet en daar maakte ik maar even gebruik van. Het fijne was dat ze me daar even uitlegde hoe je het toilet moet gebruiken (zie foto) en liep daarna en liep weer naar de auto. Daar toetste ik het volgende adres in, de Wentworth Falls. Dit was een kleine tien minuten van mij verwijdert.

Daar aangekomen maakte ik eerst even gauw een boterham en die at ik onderweg op. Deze wandeling zou nog langer en intensiever worden dan degene die ik net heb gehad, als wist ik dat nog niet toen ik begon. De wandeling begon rustig met een uitzicht op de waterval. Deze was nog te ver weg, dus moest ik een weg naar beneden vinden om dichterbij te komen. Een hoop trappen en het is een bekende regel, als je naar beneden gaat, moet je ook weer omhoog. Maar goed, daar ging ik me nu nog niet druk om maken.

Ik kwam bij een aantal uitzichtpunten en kwam dichterbij de waterval. Het was geen enorme stroom, maar desalniettemin schitterend. Ik maakte natuurlijk weer honderden foto’s van hetzelfde, maar dat geeft niets. Ik kon de weg vervolgen en zag dat er route was afgesloten vanwege vallende rotsen. Dat klinkt hoopvol. Die route nam ik dus niet, maar ik ging voor de Wentworth Route. Deze route zou ongeveer 4 á 5 uur duren. Ik zou wel zien hoever ik kom.

De route bracht me langs nauwe paadjes waar ik soms bukkend moest lopen, waterige wegen en schitterende uitzichten. Het ging allemaal prima en ik genoot er enorm van. Ondertussen kwam ik nog wat mensen tegen die er helemaal afgepeigerd uitzagen. Dat stond mij dus ook te wachten straks. De route ging verder en ik kwam bij het moment dat ik moest kiezen of ik terug zou gaan of door. Ik besloot om nog een stukje door te gaan en moest daardoor smalle ladders afklimmen. Op een gegeven moment was het klaar voor mij, want wat naar beneden gaat moet ook weer omhoog. Dat zag ik even niet zitten, dus ik ging weer terug. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want ik was erg buiten adem van de klim terug. Had ik nou toch maar mijn fitnessabonnement gebruikt in de afgelopen maanden!

Na een lange wandeling terug, kwam ik uiteindelijk weer bij de auto. Daar moest ik even bijkomen en ging ik bedenken wat ik nu ga doen. Ik kon rijden naar een volgende wandeling of ik ga richting de camping en ga daar ontspannen. Ik koos voor het tweede, want ik heb al veel gewandeld in de afgelopen paar uur.

De camping was tien minuten van mij verwijdert en ik kwam daaraan op een rustige locatie. Deze camping, StayKCC, is een betaalde camping en bevat douches en schone toiletten. Na een dag als vandaag is dat wel fijn. Ik parkeerde de auto en zocht naar de persoon waar ik moest betalen. Die kon ik niet vinden, dus ben ik maar weer naar de auto gegaan om daar te zitten en ontspannen. Ik pakte mijn MacBook en zette de blog van dag 9 online en begon te schrijven aan de blog die je nu leest.

Het werd op een gegeven moment zo fris, dat ik maar besloot om in de auto te gaan zitten. Daar heb ik nog een beetje verder gewerkt aan mijn blog en probeerde ik mijn broer te bellen om hem te feliciteren. Hoewel ik best wel aardige WiFi hier heb, is het blijkbaar (helaas) niet goed genoeg voor FaceTime. Dan maar een beetje appen. Ik zette de muziek aan en ben rustig in de auto niets gaan doen.

Ik vond dat het wel tijd werd om mijn bed alvast klaar te maken voor de nacht en de cabine een beetje te orderenen. Dat was zo gedaan en toen ben ik op bed wat muziek gaan luisteren en gaan appen. Rond een uurtje of 17:30 uur ben ik de kookspullen gaan pakken en ben ik gaan koken. Alhoewel, koken kun je het niet noemen, ik had een blik bonen en gooide die op het vuur. Desalniettemin smaakte het prima en tijdens het koken/eten ontmoette ik weer nieuwe mensen. Deze keer twee Nederlandse dames (Tessa en Yael) en een Israëliër (Orfi). We zaten daar gezellig met zijn drieën te eten en te praten over onze reizen, werk en alle avonturen. Terwijl we praatten genoot ik van mijn heerlijke bonen en een lekker Australisch biertje, die ik nog had van mijn laatste verblijf in Melbourne (lees blog 'Dag 6: "Hier aan de kust"

Toen het echt te koud werd, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik even gaan afwassen. Dat warme water voelde zo lekker, dat ik toch maar besloot om even een hete douche te nemen. Dat was erg lekker en daar knapte ik zeker van op. Daarna terug naar de auto en de blog van vandaag afschrijven, terwijl ik lekker warm in bed lig.

De titel ‘Stairway to heaven’ is natuurlijk een referentie naar alle trappen die ik heb moeten nemen om mooie locaties te zien, en mooi was het. Ook al was het soms een beetje afzien, als je weet wat de beloning gaat zijn, dan is het hemels. Daarnaast het mooie bericht dat ik heb mogen ontvangen over dat mijn neefje geboren is, dat maakte natuurlijk alles nog hemelser. Dan bedenk ik me ineens dat ik een rijk man ben. Ik hou van mijn werk, ik heb een fantastische familie met een schat van een nichtje en een bink van een neefje, ik zit in Australië te genieten van een rondreis, slapend in een auto. Dames en heren, ik ben gelukkig en ik heb enorm veel geluk. Mijn ‘Stairway to heaven’ heb ik niet nodig, mijn Hemel bevindt zich al hier op aarde, bij alle dingen die ik leuk vind om te doen en bij iedereen waar ik van houd.

Morgen komt (hopelijk op tijd, afhankelijk van de WiFi) dag 11 online. Ik heb nog geen idee wat de dag me gaat brengen en waar ik naartoe ga. Dat is een zorg voor morgen. Nu, om 20:32 uur, wens ik jullie allemaal welterusten!